Jo-Anne McArthur is dierenfotografe maar voelt zich naar eigen zeggen eerder een verslaggeefster in oorlogstijd. Met haar fotoproject We Animals legde ze de meest erbarmelijke omstandigheden vast waarin talloze dieren verkeren; dieren die veelal zijn bedoeld voor menselijke consumptie, onderzoek of onderwijs.
Regisseur Liz Marshall volgt de fotografe een jaar lang op haar missies. Ze brengt daarbij de kritische vraag aan het licht: welke rechten hebben dieren nog in een door gulzige consumenten gedreven wereld? De boeddhistische televisie zendt morgenavond laat de documentaire uit.
Met uitzondering van onze huisdieren en een aantal verdwaalde wilde soorten binnen onze stedelijke omgeving, ervaren wij dieren vooral in de vorm van voedsel, kleding, op dieren geteste producten en het entertainment dat wij van ze maken.
Fotografe Jo-Anne McArthur wil met haar werk de dieren redden uit wat ze de ‘machine van de moderne wereld’ noemt. Door haar lens maakt de kijker kennis met een cast van een aantal dieren. We zien Jo-Anne stiekem een vossenfokkerij betreden en volgen haar protest langs een snelweg in de VS, waar een transport met varkens langskomt op weg naar het slachthuis. Ook bezoekt ze een stel dat honden adopteert die zijn gebruikt voor de wetenschap.
Zijn dieren menselijk eigendom of hebben zij recht op net zoveel compassie als die mens? Dat is het morele dilemma aan dat de meesten van ons niet onder ogen willen zien.
Jo-Anne McArthur: “Ik geloof echt dat mensen van nature compassie bezitten. Zodra we in de gelegenheid worden gesteld om zorg te dragen, zullen we dat ook doen. (…) De band die ik met de dieren heb als ik ze fotografeer is die van empathie. Er bestaat enorme ongelijkheid tussen mensen en dieren; dat zit altijd in mijn achterhoofd.”
Regisseur Liz Marshall: “Waarom waarderen we wel onze huisdieren en dieren die in het wild leven, maar niet de miljarden dieren die worden gefokt en jaarlijks worden gebruikt door de industrie? Deze vraag was voor mij de aanleiding om nog dieper in dit thema te duiken. Ik koos voor Jo-Anne als de hoofdpersoon, omdat haar standpunt er een is van sympathie, en haar krachtige foto’s nodigen ons uit om dieren als individuen beschouwen. Via dit verhaal en deze beelden hoop ik dat mensen anders naar dieren zullen kijken -voor altijd.”
Laetitia Schoofs, directeur BOS: “Het is bijzonder te zien hoe Jo-Anne, soms met risico voor eigen leven, te werk gaat om het grote dierenleed onder de aandacht te brengen bij het publiek. Hoewel de media niet op deze boodschap lijken te zitten te wachten, gaat ze onverstoord door en ziet ze het als haar levensmissie om middels beelden compassie voor dieren te vragen. De maatschappelijke boodschap van de film blijft helaas nog altijd urgent; regelmatig verschijnen in het nieuws berichten over de inhumane wijze waarop er wordt omgesprongen met dieren die bestemd zijn voor menselijke consumptie of de wetenschap. Nog voor de zomer vroeg Marianne Thieme om een parlementaire enquête naar de manier waarop de politiek is omgegaan met de controle op de vleesindustrie. The Ghosts in Our Machine maakt ons er op een indringende manier bewust van hoe wij ons verhouden tot dieren en laat zien dat het nog steeds belangrijk is daar aandacht voor te blijven vragen.”
The Ghosts in our Machine, Regie: Liz Marshall.
De boeddhistische televisie zendt dinsdagavond 30 september 2014 van 23.45 tot 00.45 uur een documentaire uit over het werk van Jo-Anne. Op de publieke omroep NPO 2.
En vanavond, maandag 29 september 2014, zendt de EO op NOP 2 -van 20.30 uur tot 21.25 uur, de documentaire ‘Het levenswerk van kalf Jonathan 1127’ van documentairemaker Henk Dokter uit. Hierin wordt het korte leven gevolgd van het stierkalf, vanaf de geboorte tot in de pan van een chefkok. Het filmen in de slachterij liet Dokter niet onberoerd. ‘Ja, het was heftig, verschrikkelijk, maar je wordt op een gegeven moment ook rustig als je die slachter aan het werk ziet. Het is ook zo ontzettend leerzaam.’
Jo zegt
Normaal kijk ik heel veel naar de BOS, maar dit kijk ik zeker niet. Ik vind het te gruwelijk voor woorden zoals wij met dieren omgaan.
Dieren verdienen dezelfde compassie als mensen, en dat krijgen ze niet. Dat is vreselijk! Van mij mag de hele bio-industrie afgeschaft worden, want die staat in mijn beleving alleen maar voor onbeschrijfelijk veel leed en wordt – zoals alles in de wereld – gedreven door geld. Dieren die misbruikt worden voor hun vacht of voor cosmetica vind ik zo mogelijk nog erger. Totaal nutteloos.
Channa Ippel zegt
Gelukkig hoef ik niet te kijken. Ben al veganist. Een paar jaar geleden leefden in Zeist een koe Mona met haar kalf Bertje. Mona loeide als zij mij zag. Opeen dag waren beiden verdwenen. Het vreemde is dat niemand wist waar zij gebleven zijn.
Marianne Fokkema zegt
Ondanks dat het gruwelijk is zal ik toch kijken, in ieder geval opnemen! De mens vind zichzelf superieur anders zouden wij het doden van dieren/ mensen, wel laten. Ik ben vanaf mijn 6e levensjaar vergetarier, maar wil mij niet verschuilen achter dit gegeven. Grote waardering voor de BOS, alleen mooie beelden uitzenden zou laf zijn. Aanwezig zijn bij het slachten van het dier vereist moed.
Dit zou ik niet kunnen, dus waarschijnlijk ben ik ook laf. De bio- industrie word door de consument in stand gehouden, de hand op de knip als het om dieren gaat, niet vergetende dat er veel mensen zijn die goed met dieren omgaan. De weg was lang en is nog steeds veel te lang. We staan in de rij voor I Phone, nu nog in de rij voor een onbetaalbaar stukje vlees.
nic schrijver zegt
Moet je je superieur voelen om dieren te doden ?
Ik denk aan volkeren die met respect voor het dier doden bijvoorbeeld Indianen of Eskimo’s.