Het jaar 2021 – dag 123 – vluchtenkannietmeer

Op Koningsdag zag ik in steden duizenden mensen dicht tegen elkaar staan, zonder mondkapjes. Ze vierden feest.

Gisteren zag ik bij de Johan Cruyff Arena duizenden mensen dicht tegen elkaar aan staan, zonder mondkapjes. Ze vierden feest, Ajax had na een overwinning een schaal binnen gehaald.

Op terrassen zie ik mensen dicht op elkaar, ze voelen zich vrij.

Wat had ik die vrijheid graag gegund aan de zeven in het afgelopen jaar aan corona overleden  mensen uit mijn omgeving, onder wie een bevriend echtpaar, man en vrouw stierven enkele uren na elkaar en de broer van mijn vriendin, de kleindochter van de zeevisser, in een week was het afgelopen. Ze wilden zo graag leven maar werden door anderen besmet.

Uit mijn dochter en moeder van twee kleine kinderen is het leven gevloeid na een besmetting met corona, begin vorig jaar, een neef is aan het revalideren, jonge mensen nog. Er zijn ongeveer 40.000 van die levende doden in Nederland, mensen die niet op de IC terecht zijn gekomen, soms zelfs niet in een ziekenhuis maar nu als wrakken proberen op te krabbelen. Ze staan op een wachtlijst van maanden voor nazorg. Ze willen zo graag een normaal leven leiden.

Ik ken mensen die zich niet in laten enten tegen het dodelijke virus. Het is maar een griepje, vinden ze. Ik ken een Vlaming, een zogenaamd spiritueel mens, meditatieleider ook, die geen prik laat zetten, hij zegt dat het over een jaar over is en dan weer kan reizen. Intussen komt hij bij veel mensen over de vloer.

Ik voel me ingesloten door niet-wetenden, die anders zien en beleven wat is, hun eigen werkelijkheid hebben,  zoals het boeddhisme zegt. Hun eigen vrijheid opeisend, anderen onvrij, ziek maken.

Gisteren dacht ik: zal ik naar mijn geliefde Schotland vertrekken, dun bevolkt. Een toevluchtsoord voor een gezond en lang leven. Take care, zeggen ze er.

Maar ineens hoorde ik de stem van Frans Halsema, samen met Jenny Arean: vluchten kan niet meer. ‘Vluchten kan niet meer, ‘k zou niet weten waar, schuilen alleen nog wel, schuilen bij elkaar. Vluchten kan niet meer, vluchten kan niet meer.’

Het is waar, sommige mensen willen niet meer samen leven. Als de koning jarig is of Ajax een schaal wint, tonen ze hun ware gezicht. ‘Schuilen bij elkaar.’ Bij hen kan ik niet meer schuilen. Bij wie nog wel?

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.