Hoe ziet het grote plaatje eruit wanneer je aan het begin van je volwassenheid staat en grote levenskeuzes moet maken voor de toekomst? Als je in de bloei van je leven een jaar lang covid-maatregelen ervaart? Wat is de zin en onzin van het leven als je vijftig procent kans maakt op een erfelijke hersenziekte van je vader? Hoe verhoud je je in een periode van sociale isolement tot sociale media wanneer je erg verlegen bent?
De film volgt drie jongeren en hun klasgenoten in hun examenjaar die openhartig vertellen over wat ze bezighouden. Hoe ervaren ze zingevingsvragen in een tijd vol onzekerheid, prestatiedruk, leegte en angst? Jaro moet leven met de mogelijkheid dat de ernstige ziekte van Huntington zich jong bij hem openbaart. Maud zoekt in de natuur haar weg om met haar onzekerheid om te gaan en Louise vertelt hoe de scheiding van haar ouders haar wereldbeeld voorgoed heeft veranderd.
De leerlingen zijn door corona meer op zichzelf terug geworpen en staan stil bij hun levenservaringen en de betekenis ervan voor hun leven. Een korte meditatiecursus waarin ze kennismaken met boeddhistische principes zoals meditatie en compassie, moet de drie adolescenten verder op weg helpen. Filosoof Ad Verbrugge vult de verhalen van de jongeren aan met zijn bespiegelingen op een zinvol bestaan.
Ronald Boerkoel zegt
We zouden moeten uitgaan van het principe dat alles in de eeuwigheid van tijd en ruimte zinloos is, dan kan vervolgens alles nog meevallen. Wat is de zin van het leven van een vogeltje? Geboren worden uit een eitje, dankzij de wormpjes van de ouders nog net in leven blijven, een paar jaartjes vliegen van hier naar daar, ook weer eitjes leggen, en opgegeten worden door een roofvogel of gewoon langs de straatkant doodgaan. Het leven van een vogeltje is niet anders als het leven van een mens. Het enige verschil tussen het vogeltje en de mens is het ego dat de mens heeft. Een gezond vogeltje blaakt evenwel van levenslust. Maar door het ego kan een gezond mens zijn levenslust echter zomaar verliezen. Het ego is de verzinner van “de zin van het leven”. Die zin is er niet. Net zo illusoir als het ego, is de zin van het leven. De enige zin is leven zoals het leven geleefd moet worden, waarbij de ene mens inderdaad (veel) meer kan krijgen als de ander, zo is Het Leven nou eenmaal al miljoenen en miljarden jaren, en daar verandert de mens niets aan. Wat is de zin van mijn leven, is de egoïstische kant. Het ego kan evenwel ook een meer altruïstische kant hebben. De zin van het leven wordt dan ingevuld in hoeverre je iets voor de andere mens of het vogeltje of De Natuur of…. kunt betekenen. Als we elkaar allemaal belangeloos helpen worden we allemaal blij en bereiken we langs een omweg toch ook weer de egoïstische kant. Als ik dit zo opschrijf, komt me dit toch erg kil en zakelijk over, terwijl ik eigenlijk blijmoedig en vriendelijk ben, en ook met mijn persoonlijke ditjes en datjes bezig ben. De kunst is, hoe je het maar bekijkt, welk licht laat je erop schijnen, en wat zie je dan met welke ogen? Heel simpel gezien bestaat de zin van het leven er uit dat we in onze levensbehoefte moeten voorzien. Anders gaan we dood. Voor miljoenen mensen bestaat het leven alleen maar uit overleven. Is dat zinvol? Voor miljoenen mensen kennelijk wel, en De Natuur ziet er ook niets verkeerds in, de hele natuur is er op ingericht. Alleen ons ego wil uiteindelijk meer dan dat, wat ons lijden dus in principe alleen maar groter maakt. Maar dat schijnen we ervoor over te hebben, voor ons ego doen we alles. En als we allemaal zo met ons eigen ego bezig zijn, ontstaan de grote verschillen (in zinvolheid?). Want als we meer altruïstisch gedacht hadden, zouden die verschillen niet zo groot zijn. Als je het dan hebt over het grote plaatje, dan moet je bij de jeugd toch met het kleinere plaatje beginnen. Zolang je je eigen ego namelijk niet hebt kunnen uitwissen, zal het lastig zijn om over die zinloosheid van het leven te praten, dat kan zelfs soms gevaarlijk zijn. Maar als je je ego hebt kunnen liquideren, kan het besef van zinloosheid daarmee prima samen gaan.