Boosheid dient zich heel af en toe aan als metgezel. Ik wijs dit ego-deel van mijn wezen niet altijd en absoluut af. Want boosheid brengt bijvoorbeeld strijdbaarheid. Een vermogen dat ik koester. Strijdbaarheid is goed in staat mijn kar te leiden door een woeste rivier met een ruwe stenen bedding. Ego is dan een goed wagenmenner. Anderzijds reik ik ego niet structureel de teugels van het span dat mijn levenskar trekt. Mijn stille, liefdevolle koetsier is de best aangewezene om mij te leiden door deze wereld vol van tegenstellingen. Deze koetsier zet de kar af en toe stil en laat mij nadenken over wat mij innerlijk beroert. Nadenken in dichterlijke bewoordingen, zoals over woede.
Woede
Jij, met jouw vurige ogen.
Jij komt bij mij binnen.
Raak ik buiten zinnen?Is het nu te laat
jou nog te bedwingen
vóór jij groeit tot haat?Ik bied jou een zetel
in het centrum van mijn hart,
observeer jouw wezen
en zie ten leste smart.Op een rustige adem
welt een eerste traan,
laat ik boosheid minderen
en laat ik woede gaan.
Henk van Kalken zegt
Inderdaad mooi poëtisch verwoord. Na de verkiezingsuitslag heb ik de teugels maar even helemaal laten vallen – van verbijstering.
Woede – boeddhisten spreken in het geval strijdbaarheid liever van positieve woede, of beter vertoorndheid – helpt hier niets.
Er is niets om te strijden, er is niets om te overwinnen. Er is tenslotte ook niets om verbijsterd over te zijn, dus ga ik maar stil in een hoekje zitten wachten tot het allemaal weer over is…
Ronald Boerkoel zegt
Boosheid is een oordeel vormen over iets, en dat is nooit goed. Boosheid geeft stress, en vergiftigt je ziel. Boosheid geeft jezelf helemaal niets, want de onmacht blijft. Boosheid straalt misschien iets uit naar de ander, zodat die in beweging komt, maar daarvoor zijn ook andere manieren. Boosheid verdwijnt altijd in meditatie, want dan blijft alleen de zuivere situatie over. Maar hoe kun je dan omgaan met situaties die we echt niet goed vinden? Alleen een sterke geest met onuitputtelijk liefdevolle kracht kan goede dingen in beweging zetten. Ik heb nog een hoop te leren.
Wouter ter Braake zegt
Nadenkend in mijn eigen hoekje dienen zich de volgende gedachten aan.
Vertwijfeling is het zusje van wanhoop. Wanhoop is de moeder van de tweeling: moedeloosheid en nihilisme, de sombere stemmen van doelloze leegte. Materialisten (in de filosofische betekenis) zien een niet bezielde wereld van louter zinloos toeval.
Mijn spirituele wezen ziet een wereld van alom verbondenheid met als grote verbinder liefde/mededogen. Overal waar liefde de leidsvrouw is, schept zij zinvol toeval.
Als hebzucht, haat en verdeeldheid de boventoon voeren, laat ik vertoornheid spreken en geef haar de tijd zich te transformeren in onderscheidende wijsheid. Vertoorndheid geeft zo vleugels aan woorden en daden van compassie.