Argumentum ex silentio

“Geloof jij dat je het voor het zeggen hebt, Hans?”
“Maakt niet uit.”
“Jouw mening is belangrijk voor mij.”
“Ik kan wel zoveel zeggen.”
“Hoe bedoel je?”
“Stel dat ik het niet voor het zeggen heb, maar beweer van wel…”
“Waarom zou je?”
“Wat maakt het uit als ik het niet voor het zeggen heb?”
“Goeie vraag.”
“Dan zou jij geen steek wijzer wezen.”
“Integendeel.”
“Of stel dat ik het wel voor het zeggen heb, maar beweer van niet…”
“Waarom zou je?”
“Om aan mezelf te bewijzen dat ik het kan, bijvoorbeeld?”
“Op die manier.”
“Dan zou jij weer geen steek wijzer wezen.”
“Integendeel.”
“Het zou ook kunnen dat ik meen wat ik zeg.”
“Daar ga ik zonder meer van uit.”
“Maar dat weet je niet.”
“Strikt genomen niet.”
“Ruim genomen ook niet.”
“Toegegeven.”
“Dan zou jij opnieuw geen steek wijzer wezen.”
“Integendeel.”
“En zelfs als ik meende wat ik zei, zou ik het best eens mis kunnen hebben.”
“Ook dat nog.”
“Dan zou jij nog steeds geen steek wijzer wezen.”
“Integendeel.”
“Dus wat ik ook zeg, je schiet er niets mee op.”
“Nee.”
“Hiermee ook niet.”
“Maar geloof jij dat je het voor het zeggen hebt?”
“Zie je wel?”