Een duwtje in de rug

Beste Hans,
Het laatste wat ik zoek is een leraar of meester, en juist daarom meen ik er goed aan te doen jou te benaderen. Zou je mij een beetje kunnen begeleiden misschien? Een duwtje in de goede richting geven zodat ik wat meer mezelf word, waar nodig mijn verzet breken, op weg naar de wijsheid zonder wijsheid?

Beste X,
Een duwtje geven lukt nog wel, maar in de goede richting?
Kan iemand die de weg kent zonder wijsheid wezen?
Kan iemand die de weg niet kent een wijze wezen?
Of er wat te breken valt en hoe dat dan zou moeten, weet ik ook al niet.
Mezelf heb ik in elk geval niet kunnen breken; ik kwam niet eens op het idee.
Mijns ondanks brak er iets.
O jee.

Mijn taal?
Mijn vlot?
Mijn hoop?
Mijn hoofd?
Mijn weten?
Mijn wezen?
Mijn vliezen?
Mijn valhelm?
Mijn dualiteit?
Mijn samadhi?
Mijn echtheid?
Mijn identiteit?
Mijn ruggengraat?
Mijn mindfulness?
Mijn non-dualiteit?
Mijn porseleinkast?
Mijn boeddhanatuur?
Mijn goedgelovigheid?
Mijn innerlijke goeroe?
Mijn bodhisattvagelofte?
Het licht in mijn wijsheidsoog?
Of waren het mijn denkbeelden maar.

Wat het ook was, het is gebroken en nu ben ik heel.
Terwijl ik het dolgraag deel, laat het zich niet vermenigvuldigen, tenminste niet door mij.
Het breekt mijn hart, dat kan er ook nog wel bij.
Maar troost je: ik ben niet beter en niet beter af dan jij.
En ook niet méér mezelf; alleen wat minder mij.

Nawoord

Vaders, moeders, bloggers, auteurs, opinieleiders, coaches, counselors, co-counselors, columnisten, commentatoren, consultants, opvoeders, ethici, beleidsmakers, wetgevers, raadgevers, medicijnmannen, mystagogen, pedagogen, sjamanen, rinpoche’s, roshi’s, engelen, geesten, voorouders, therapeuten, politici, dominees, ombudsmannen, mentoren, meesters, cabaretiers, goeroes, loodsen, reisgidsen, padvinders, verkenners en andere wegwijzers – ze zijn er en dat juich ik toe.
Ik snap ze geen van allen, daar heb ik me bij neergelegd.
Zij niet, dat nooit, ook daar heb ik me bij neergelegd.
Vooral vallende leraren koester ik; van hen leer ik het meest af.
Samen vallen schept een band.
’t Is wijds aan gene zijde van de mand.
Voorgoed ontvingerd en ontmand.
Geen wijzen hier in boterland;
Je kunt niet wijzen naar geen kant.

A blessing in disguise heet dit
Al is mijn leven tuchtig
Zo zonder wijzen blijft mijn denken
Zacht en licht en luchtig

boterland: (zeewezen) wolken die zich voordoen als verwijderd land, dat echter bij nadering ‘als boter wegsmelt’