Waarom de Ene altijd op zoek is naar een echo.
Ik kan me natuurlijk vergissen en ik hoop het van harte, maar het zou me niets verbazen als jij jezelf dag in dag uit loopt wijs te maken dat je een klasse apart bent. Dat je de Waarheid kent. Dat je Waarheid bent. Dat je het licht hebt gezien. Dat je verlicht bent.
Het zou me niets verbazen als je bij voorkeur omgaat met gelijkgestemden die bereid zijn jou daarin te bevestigen, op voorwaarde dat jij hen bevestigt. Het licht kan nou eenmaal niet van één kant komen, zei de maan tegen de zon.
Het zou me niets verbazen als je ieder weekend een satsang geeft of bezoekt en de rest van de week onvermoeibaar het wereldwijde web afstruint op zoek naar bevestiging. Zegt zij het ook? Ja, zij zegt het ook! Heb ik het licht gezien? Ja, ik heb het licht gezien! Ben ik er? Ja, ik ben er! Ik bén! Ik ben me d’r Eentje! Ik mag er zijn!
Niet iedere non-dualist is zo, maar ik heb al heel wat zelfverklaarde zelfgerealiseerden in mijn postbus gehad die precies dit gedrag vertoonden. Die ongevraagd verlichtinkje kwamen spelen.
Verlichtinkje is een heel saai spelletje met maar één spelregel: zeg me dat ik verlicht ben en ik zeg je dat je verlicht bent.
Voor verlichtinkje ben je bij mij aan het verkeerde adres. Hoezeer het niet-weten mijn leven ook verlicht, ik weet niets van verlichting. Maar dit weet ik er nog wel van: zolang je het speelt ben je het niet. Zodra je het wordt ben je het niet meer. En zolang je het bent kan het je jeuken, dus wat zál je.
Iedereen die denkt dat ik graag verlichtinkje speel, iedereen die hoopt bevestiging te krijgen door bevestiging te geven, raad ik aan om net als Narcissus in mateloze zelfbewondering boven een vijver te gaan hangen tot hij van uitputting in zijn spiegelbeeld valt en nat gaat.
Weinig kans, vertel mij wat. De Ene heeft nooit genoeg aan zichzelf. In zijn angst om de plank mis te slaan en er alleen voor te staan is hij altijd op zoek naar een echo. Vandaar mijn vraag, ik schreeuw hem uit:
HOE HEET DE WIJZE VAN WEZEL!
