Monnik: Eerst waren bergen bergen en rivieren rivieren, toen waren bergen geen bergen meer en rivieren geen rivieren en nu zijn bergen weer bergen en rivieren weer rivieren.¹

Meester: En toen en toen en toen.

Monnik: Wat is daarmee?

Meester: Zo blijf je aan de gang.

Monnik: Wat zou u zeggen?

Meester, uit volle borst: Langs berg en dal klinkt hoorngeschal.²

1. Deze uitspraak wordt toegeschreven aan Qingyuan Weixin (Ch’ing-yüan Wei-hsin; Seigen Ishin; 9e eeuw) door D. T. Suzuki (in zijn Essays in Zen Buddhism, First Series, 1926, p. 24):

Before a man studies Zen, to him mountains are mountains and waters are waters; after he gets an insight into the truth of Zen through the instruction of a good master, mountains to him are not mountains and waters are not waters; but after this when he really attains to the abode of rest, mountains are once more mountains and waters are waters.

2. Oud liedje

Langs berg en dal klinkt hoorngeschal
Met vollen zuiv’ren toon
Met vollen zuiv’ren toon
En fors en stout weerklinkt door ‘t woud
Die galm zo schoon, zo schoon.
Die galm zo schoon, zo schoon.

‘t Geeft schoner kleur en frisser geur
Aan alles wat m’omringt
Aan alles wat m’omringt
En ‘t beekje spat zijn paarlend nat
Alsof ‘t een liedje zingt.
Alsof ‘t een liedje zingt.

Genot en rust en levenslust
Daalt bij die melodij
Daalt bij die melodij
Verdriet en smart wijkt uit het hart
En vlucht en vlucht van mij.
En vlucht en vlucht van mij.

(F. Silcher)

Lees ook: Loflied op niet-weten