‘Een jammerlijk mislukte hechting en alle gedichten van dien.’ Onder die vlag verscheen in oktober de dichtbundel Ander woord voor moeder van Auke Leistra, leverbaar in elke fysieke boekhandel. Hij wilde zijn gedichten niet zonder bijpassend motto wereldkundig maken. Op zoek naar een geschikt citaat kwam hij echter tot de ontdekking dat de potentiële motto’s bij de Vracht Verdriet die zijn bundel bevat allerwegen woekerden als tropenflora. In de zesdelige serie ‘Mogelijke motto’s’ belicht hij een aantal motto’s die hij uiteindelijk moest laten schieten, maar die te mooi waren om onbesproken te blijven.‘De kindertijd als tijd waarin ‘wordt uitgemaakt of de lange jaren nadien vervuld zullen zijn van vreugde dan wel verbittering’ – zeker, die woorden van Mary MacLane waren een prachtig motto geweest voor mijn dichtbundel Ander woord voor moeder.
Een ander motto dat lang in de race is geweest komt van Lou Reed, de enige singer-songwriter die het voor elkaar krijgt een minutenlang outro over het voetlicht te brengen waarin hij niet meer dan de woorden ‘Sad song’ herhaalt, zonder dat je denkt: nou, Lou, nou weten we het wel – en onder veel meer ook zanger-schrijver van de woorden:
‘Things always seem to end before they start.’
Deze woorden zijn ontleend aan het nummer ‘Hello It’s Me’, het laatste nummer op het schitterende album Songs for Drella van voormalig Velvet Underground-mannen Lou Reed en John Cale, uit 1990. Drella was hoe de jonge leden van de Velvet Underground in de jaren zestig hun beroemde manager Andy Warhol noemden: een samentrekking van Dracula en Cinderella, aka Assepoester.
Op Songs for Drella zingen Reed en Cage over hun herinneringen aan Andy Warhol, die af en toe ook sprekend wordt opgevoerd (‘You know I hate Lou / I really do’).
In ‘Hello It’s Me’ bezingt Reed zijn spijt dat hij destijds geen betere verstandhouding had met Andy Warhol, en vaak twijfelde aan diens wellicht, achteraf gezien, toch wel goede bedoelingen: ‘I’m sorry if I doubted your good heart, / Things always seem to end before they start.’ De dingen lijken altijd ten einde te lopen voor ze goed en wel begonnen zijn – het is een gevoel dat ik, in verband met de verstandhouding met mijn moeder, maar al te goed herken: voor we de kans kregen een band op te bouwen, was die kans al zo ongeveer verkeken – en wat er aan kans bleef liggen werd in later jaren niet opgepakt.
Een prachtmotto dus, zou je zeggen! Maar ja, er waren meer mogelijke motto’s, en uiteindelijk moet je kiezen…’ (wordt vervolgd)
