Dick – Niet iemand durven zijn

Wat een bevrijding. Eindelijk gebeurt wat ik nooit had durven dromen. Elke reden om iemand te zijn valt weg. Tijdens het reizen voelde ik elke dag een stuk van mijzelf wegebben. Of ik daar dan zo mee bezig was? Nee dat niet; geen idee dat het zo bij mij zou werken. Ik wist er niets van. Maar als ik er nu aan terugdenk, is dat wat er gebeurd is. Ons reizen bleek, net zozeer als opruimen, schoonmaken en verhuizen, een vorm van loslaten.  Want in wezen begon onze reis daarmee; met de grote schoonmaak.

Opruimen kreeg, de maanden voordat we gingen, een andere dimensie. Zen-in-huis-meester Gary Thorp heeft er een boek over geschreven. De lol zit er niet in om dingen, liefst voor altijd, bij je te houden. Je moet er wel goed voor zorgen. Als je dat doet, kan het afscheid ervan in vrijheid resulteren. Onder aanvaarding van de schoonheid van de onvolmaaktheid van de wereld waarover Anne Cushman schrijft in nummer 78 van Ode. Knopen raken kwijt, badspeeltjes worden schimmelig, in sokken vallen gaten, jurken passen niet meer. Aanvaard dat je gedachten afdwalen, dat je lichaam ouder wordt, dat woorden verkeerd gespeld worden en dat niets – de was noch liefdesrelaties – ooit echt af is en dat je niets blijvend kunt behouden, of het nu oude foto’s zijn, het verleden, je familie, je herinneringen of je lijf. Ik besefte dat de ballast die ik met een zucht losliet, niet zozeer de dingen zelf zijn, maar vooral het idee dat ze vastgehouden kunnen worden.

Op reis ging dit proces door. In contact met wat zich voordeed, was er steeds minder neiging om wat dan ook vast te houden of me toe te eigenen. Ook niet wat ik ‘zelf’ ben. Leven zonder zelf herbergt een vreugde, die tot grote dankbaarheid stemt. Wat er overblijft -niet iets, niet iemand- is de essentie van mijn wezen. Oh, is dat dus wat ik van nature ben…?

Terwijl ik deze regels tik, zingt Ellen met haar koor in een aanpalend vertrek: ‘Nothing is said, nothing is done and the heart is dancing in silence’, ik schreef er al eerder over. Schoon schip maken en –steeds weer- in het diepe springen. Het opruimen blijft altijd maar doorgaan, zeker, maar markeert ook telkens een nieuw begin. En het vergt geen ‘iemand’ om daarbij altijd opnieuw je hart te voelen opveren. Integendeel.