Tijdens het stofzuigen drong het ineens tot me door: het nu bestaat niet.
Ik moest er even bij gaan zitten.
Het nu, dat dierbare nu. Dat fijne in-het-moment-zijn. Het plaatsnemen op mijn kussentje en de concentratie op het hier en nu. Weg! Zomaar! Het kussentje onder me vandaan getrokken! En dat besefte ik tijdens het stofzuigen, niet eens tijdens een intensieve retraite waar dit soort eigenaardige invallen aan de orde van de dag zijn.
Het nu, verzamelplaats voor verleden en toekomst. Dankzij vroeger zit ik hier nu, en wat ik nu doe, bepaalt mijn toekomst. Maar wat ik me dus ineens realiseerde: op het moment ik het woord nu opschrijf of uitspreek, is het foetsie! Het bestaat dus helemaal niet.
Wat ik me ook realiseerde, is dat het nu zo beweeglijk als een elastiekje is. Het nu is eeuwig, of het is een klein gloeiend millinanosecondetje. Wat je maar wilt. En dat was wel weer fijn, het nu bestaat niet. Hoef ik me er ook niet meer op te concenteren, hoef ik er alleen maar te zijn.
Stofzuigen is goed voor een mens.
Moniek zegt
Wat een mooi stukje!
Mieke zegt
Weer een concept ontledigd. Nu is slechts een woord en betekent verder niets. Ga vooral door met woord, eh stof zuigen!
Mieke zegt
Als je meer wilt reflecteren over dit ‘nu’ dan raad ik van harte het boek: tijd als kwetsbaarheid aan van Jan Keij. Hij baseert zijn inzichten op het gedachtegoed van filosoof Levinas. Het heeft mij veel gebracht, ook met betrekking tot ‘verleden’ en ‘toekomst’.