• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Elfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Eelco van der Meulen
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
  • Privacy

Home » Boeddhisme » Zen » Sogenji desu: DOZO

Sogenji desu: DOZO

15 augustus 2020 door Bertjan Oosterbeek

‘Vandaag – net als gisteren… én eergisteren – tijdens samu wéér blaadjes geharkt. En let wel: in het bos! Voor een deel zelfs op precies hetzelfde stuk waar we gisteren óók al twee uur hebben staan harken. Blaadjes harken in het bos: misschien is dat training? Niet erg motiverend in ieder geval. Net als niten soji nu. In het park is het gewoon schoon. En met dit koude weer komen er nauwelijks mensen naar Sogenji en is er niks om op te ruimen.

Binnen een half uur zijn we klaar. Er is gewoon te weinig werk voor twintig man. En dan tóch iedere ochtend weer een uur het park aanharken, omdat niten soji nou eenmaal een uur hoort te duren. Niet dat het echt vervelend is om te doen, maar iets schoonmaken dat schoon is? Tja… ik vind het toch behoorlijk nutteloos.’ (Aantekening van 28/1/12).

sogenji desu DOZONiten soji, het lijkt zo mooi. Lekker in de frisse ochtendlucht en terwijl het eerste goudgele zonlicht net boven de heuvels uitkomt, blaadjes harken in het park. Maar dat iedere dag weer, zelfs op je vrije dag?! Op een gegeven moment had ik het er toch wel helemaal mee gehad. Want ook dat moet maar eens gezegd worden: het kloosterleven was soms ook behoorlijk saai en eentonig, zeker buiten de osesshins om. Tijdens de osesshins heb je een sense of purpose, een sense of urgency – daarvoor en alleen daarvoor ben je hierheen gekomen. Maar daarbuiten? Iedere dag hetzelfde schema. Tot op de minuut af weten hoe je dag eruit zal zien. Hetzelfde werk, dezelfde gezichten, dezelfde verhalen…

Daarom was ‘eten’ ook zo belangrijk. Als afleiding, even een korte ontsnapping aan die dagelijkse sleur. En dan niet alleen de lunch – altijd weer een verrassing wat er op tafel zou staan – maar zeker ook ‘snoepen’. Want mijn hemel, wat werd er een hoop gesnoept in Sogenji. Ik ook hoor, zeker in het begin. Toen kwam ik iedere vrije dag met een rugtas vol pinda’s, koekjes en chocola terug van de Hallows. En ruim voor de volgende vrije dag was dat allemaal alweer op. Want wat helpt er nou beter tegen sleur dan iets in je mond stoppen?

Het bracht ook onze ‘ware aard’ naar boven. Als het om eten ging, dan was het ieder voor zich. Ik kan me nog goed herinneren dat toen ik nog maar net in Sogenji was, iemand tijdens yakuzeki – de maaltijd om vijf uur ’s middags waar de opgewarmde restjes van de lunch geserveerd werden – iemand recht voor mijn neus ongegeneerd letterlijk alle stukjes tomaat uit de salade viste. En daarna nog eens goed onder alle slablaadjes keek of ‘ie toch nog niet een stukje over het hoofd had gezien. Ik was echt stomverbaasd. Ik had toen nog het idee dat je in een klooster alles zo eerlijk mogelijk probeerde te delen. En meestal was dat ook wel zo. We hadden veel voor elkaar over. Behalve dan als er eten in het spel was.

Bijvoorbeeld als er ’s ochtends bij de koffiepauze iemand opeens ‘dozo‘ riep. Dan stond iedereen meteen op scherp. Dozo betekent zoveel als ‘ga je gang’ en hield in dat er iemand op het punt stond om te gaan trakteren. Daar moest je dus razendsnel bij zijn, want meestal was het bordje met koekjes of chocola nog voordat het goed en wel op de counter stond alweer helemaal leeg gegraaid.

Ik weet nog de eerste keer dat ik ook eens trakteerde. Op country cookies met chocolate chips, een in de zendo zeer gewild item. In Japan staat op de verpakking altijd precies aangegeven hoeveel er van iets ergens inzit, dus ik wist dat er voor iedereen tenminste één koekje was. Ook zijn ze daar meestal per stuk verpakt. Ieder koekje is dan – heel Japans – een klein cadeautje op zich. Alleen bleek toen ik het doosje openmaakte dat deze koekjes niet per stuk, maar per twee in een wikkel zaten. En er was dus niet genoeg om iedereen twee koekjes te geven. Maar dat had ik net te laat door. Het bordje met koekjes was al onderweg naar de counter.

Ik riep nog iets van ‘Jongens, we moeten ze delen, want anders is er niet genoeg!’ Maar in no time waren alle koekjes natuurlijk al van het bordje verdwenen. Nou legden de meesten, zodra ze doorhadden wat er aan de hand was, wel weer één van de koekjes weer. Maar twee van ons – ik weet nog precies wie! – slopen zo snel als ze konden weg met ‘hun’ twee koekjes. Als een hond die iets van de salontafel gepikt heeft en dondersgoed weet dat dat niet mag.

Uiteindelijk was er nog net genoeg voor iedereen, maar toch was ik er behoorlijk van in de war. Eerst boos: hoe kún je nou zoiets doen? En daarna ook teleurgesteld: dóe je een keer iets leuks, krijg je dit… de laatste keer dat ik ooit nog trakteer! Maar uiteindelijk toch vooral verbaasd: hoe is het mogelijk… juist hier op deze plek?!? Ik ben er nog heel lang mee bezig geweest om het te proberen te begrijpen.

Ik ben er nog steeds niet helemaal achter. Natuurlijk, niks menselijks was ons ‘monniken’ vreemd, maar toch. Wat me in ieder geval wel duidelijk is geworden is hoe iets kleins en onbetekenends als een chocolate chip country cookie toch zoiets groots kan zijn. Ook voor mij blijkbaar.

In 2012 en 2013 plaatste het Boeddhistisch Dagblad elke veertien dagen het relaas over de belevenissen in een Japans klooster van Bertjan Oosterbeek. Hij bracht daar een jaar door. Wij plaatsen nu opnieuw de hele lezenswaardige serie, echter in een hogere frequentie.

De verhalen ‘Sogenji desu – verhalen uit een Japans zenklooster’ zijn gebundeld en verkrijgbaar als boek en e-book.

Bertjan Oosterbeek schrijft nog meer verhalen, ook over zen. En die zijn te lezen op zijn website www.bertjanoosterbeek.wordpress.com?

(c) 2013 Bertjan Oosterbeek

 

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Bertjan Oosterbeek, Columns, Zen Tags: Bertjan Oosterbeek, country cookies, dozo, Japan, klooster, roshi, sleur

Lees ook:

  1. Sogenji desu: DOZO
  2. Sogenji desu: SANZEN 2
  3. Sogenji Desu: OFURO
  4. Sogenji desu: Hiroshima

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Primaire Sidebar

Door:

Bertjan Oosterbeek

Is bioloog, filosoof en zen student. Tussen 2011-2012 bracht hij een jaar door in het zenklooster Sogenji (Okayama - Japan) om zen te studeren bij zenmeester Shodo Harada Roshi. Eind april 2012 keerde hij terug naar Nederland. Vol van verhalen natuurlijk. 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 27 juni 2022 - 3 juli 2022
    Zomer Retraite met Losang Gendun
  • 2 juli 2022
    Zazenkai Zengroep Oshida met Helma Jifu Vulink
  • 3 juli 2022
    Kum Nye Yoga op zondag | Online
  • 4 juli 2022
    Open Les Kum Nye Yoga en Meditatie | Live op ma-di-wo
  • 4 juli 2022
    Online course The Twelve Links of Interdependent Origination
  • bekijk de agenda

De werkplaats

De werkplaats.

Boeddhistische kunstenaars

Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
lees meer »

Pakhuis van Verlangen

In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

Boekbespreking – Michael Bakoenin, God, de Staat en andere vormen van dictatuur

Erik Hoogcarspel - 30 juni 2022

Nog steeds, ook op de klimaatdemonstratie van 19 juni jl., ziet men groepen in het zwart geklede jongeren mee demonstreren die zich presenteren als vertegenwoordigers van het anarchisme. Deze groepen kunnen in het buitenland erg agressief optreden en zelfs banden onderhouden met extreemrechts. Vele oppassende burgers zien het anarchisme aan voor een uiting van jeugdige overmoed, die vanzelf wel zal overgaan. Hoe kun je immers een staat besturen zonder regering? Was het anarchisme niet een soort extreem communisme en hebben we niet gezien dat het communisme gewoon een slecht systeem is?

Boekbespreking – Renée Girard, de romantische leugen en de romaneske waarheid

Erik Hoogcarspel - 14 juni 2022

Volgens de literatuurwetenschapper René Girard (1923 – 2015) worden we juist niet als een uniek zelf geboren. Dit is volgens hem een romantische leugen waarmee we onszelf voor de gek houden. We ontwikkelen ons niet eens tot een uniek zelf, want in de regel worden onze keuzes niet gemotiveerd door een eigen unieke behoefte. We willen meestal graag hebben wat anderen al hebben, juist omdat die anderen dit willen hebben.

Hein Thijssen – ‘God was gewoon een implantaat’

Joop Ha Hoek - 9 juni 2022

‘Wanneer precies weet ik niet meer, maar op een bepaald punt in mijn leven brak mijn kritische geest open. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe en op grond waarvan, maar er brak een periode aan waarbij ik me serieus begon af te vragen: hoe kom ik aan het begrip god’? God zat in mijn hoofd als een vage, vormloze massa. Ik moest toen heel nuchter vaststellen dat het begrip ´god´ geen weten was, geen ervaring, maar mij door mensen in  mijn omgeving was aangepraat, in mijn geest was geplant. God was gewoon een implantaat.´

Hein Thijssen – ´Het leven is een schijtende merel´

Joop Ha Hoek - 9 juni 2022

‘Alleen voor een ontwaakte is het achtvoudige pad een natuurlijke zaak’

Boekbespreking – Bernard Mandeville, een ondeugende denker?

Erik Hoogcarspel - 9 juni 2022

Bernard Mandeville (1670 – 1733) werd geboren in een gegoede remonstrantse familie te Rotterdam. Hij studeerde in Leiden en vertrok tegen het einde van de 17e eeuw naar Londen om er een medische praktijk op te zetten. Daar schreef hij eerst luchtige stukjes proza in tijdschriften, maar later publiceerde hij ook over geneeskunde en economie. Zijn bekendste boek is “De fabel van de bijen”.

Meer onder 'pakhuis van verlangen'

Footer

Boeddhistisch Dagblad

over ons

Recente berichten

  • Halte Hertenkamp – Bevrijd je, de lach zal je nooit meer verlaten
  • Pleidooi voor verwondering
  • haiku
  • Geen dood, geen vrees (34) – Diep kijken
  • Verlichting is geen metenschap

Reageren

We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

Over het BD

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
Lees ons colofon.

Zie ook

  • Contact
  • Over ons
  • Columns
  • Reageren op de krantensite

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

 

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

 

Privacy en cookies

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

Noodzakelijke cookies

Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

Privacy

Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens