• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Boeddhisme » Zen » Sogenji desu: CHIZU

Sogenji desu: CHIZU

28 juli 2016 door Bertjan Oosterbeek

Kaas is in Japan een echt luxeartikel. Omdat er in Japan maar weinig koeien rondlopen, moeten zuivelproducten als melk en kaas geïmporteerd worden. Kaas is dan ook niet iets dat van oudsher in Japan bekend was; en er is dan ook geen ‘echt’ Japans woord voor. Het is door de Amerikanen – hamburgers – dat de Japanners meer kaas zijn gaan eten. Vandaar chīzu –’cheese‘.

Verder kunnen maar weinig Japanners ‘die beschimmelde melk’ waar wij hier zo lyrisch over doen waarderen. ‘Zoals de dominee een feilloze neus heeft voor zonde, zo ruikt de Japanner kaas op kilometers afstand en mijdt het onschuldige zuivelproduct – en de eters daarvan. Ons dus. Kaas stinkt, kaaseters stinken ook.’ Dat schreef Jeroen Thijssen in Trouw.

Maar langzamerhand begint het wel steeds hipper te worden. Langzaam maar zeker krijgt het wat meer status om kaas te eten. Maar daarvan wordt het natuurlijk niet goedkoper. Ik weet nog goed dat ik ze voor het eerst in het koelvak van onze ‘huis’-supermarkt Hallows zag liggen. Een schap vol miniverpakkingen Brie, Camembert, Emmentaler, Reblochon, Roquefort… ja, en zelfs echte ‘Gouda’. Maar duur! Een Japans stukje Brie was bijna net zo groot als wat wij hier op één toastje leggen, maar zo’n ielig brokje kostte al gauw 500 yen – een euro of vijf. Het was voor ons ‘arme’ monniken daarom niet weggelegd.

chizu bertjan oosterbeekToch was er in Sogenji volop kaas. Eens in de zoveel tijd werd er een aantal enorme blokken Duitse fabriekskaas afgeleverd. Blokken van minstens tien kilo per stuk, vacuüm verpakt in doorzichtig plastic. Die kocht de Roshi voor ons en dat hadden we te danken aan zijn moeder.Toen de Roshi begin jaren zestig zelf unsui (‘monnik in opleiding’) was, kregen de monniken eigenlijk helemaal geen zuivel te eten. Het was er gewoon niet en zoiets zelf kopen was – zeker in die tijd – voor monniken ondenkbaar. Maar als gevolg daarvan leden veel monniken, en ook de Roshi, aan kalkgebrek. En dat was vooral goed te zien aan de slechte staat waarin hun nagels en gebit verkeerden. Dat moet echt vreselijk geweest zijn. De moeder van de Roshi kon dat uiteindelijk niet langer aanzien en besloot toen om daar dan voortaan zelf voor te gaan zorgen. Dankzij haar kregen vanaf toen de unsui van Shofukuji voortaan iedere maand kaas of yoghurt. En dat heeft ze tot aan haar dood volgehouden.

De Roshi houdt ter ere van haar die traditie nog altijd in stand. Bij iedere maaltijd in Sogenji stond er daarom altijd ‘verplicht’ kaas – en ook yoghurt – op het menu. En wij aten het alsof we nog nooit een stukje kaas geproefd hadden. Soms boften we helemaal. Een paar keer per jaar stuurde ook de zus van Domyo – een Fransman die al dik tien jaar in Sogenji was – ons kaas op. Hoe dat ooit door de strenge Japanse douane kwam is nog altijd een raadsel, maar dit was échte kaas, uit Frankrijk. En dan niet één of twee lullige rondjes Camembert, nee, vier of vijf enorme stukken, het beste van het beste! Op een van de dagen dat er weer zo’n pakketje Franse kaas bezorgd was, stonden Kosho en ik samen als tenzo in de keuken. Kosho had speciaal voor de gelegenheid een paar heerlijke bruine volkorenbroden gebakken – nog zo’n zeldzaamheid in Japan – en ik had de eer om de kazen te snijden en mooi op bordjes neer te leggen.

Nou was één ervan zo’n echte Franse schimmelkaas. Een enorme stinkkaas dus. Nou ben ik daar gek op, maar deze was zelfs voor mij bijna – let op: bijna – te veel. Zo’n kaas dat als je erin bijt, je eerste neiging is om hem meteen weer uit te spugen. En die pas dan zijn volle smaak prijsgeeft. Wat een genot! ‘I don’t think that everyone will appreciate this one,’ zei Kosho, nadat hij een stukje geproefd had. ‘We better warn them…‘ Hij pakte een papiertje, schreef daarop ‘Caution: very strong!‘ en legde dat bij de kaas op het bordje. En inderdaad, toen uiteindelijk de bordjes de tafel overgingen, waren de andere kazen toch duidelijk favoriet. Voor mij overigens de reden om eerst zoveel mogelijk van de andere kazen te eten, want van de stinkkaas zou toch wel genoeg overblijven. Very monk-unlike behavior, ik geef het meteen toe. Maar ja, het ging hier wel om echte Franse kaas, vergeet dat niet…

Later, toen we met zijn allen aan het afwassen waren, sloeg Jikō me ineens hard op m’n rug. ‘Even testen hoe sterk je bent,’ zei ze. Met zo’n bepaalde blik in haar ogen. Ik keek even op, maar reageerde verder niet. Ik dacht dat ze er even langs moest om iets te pakken of om iets weg te zetten of zo. Maar even later deed ze precies hetzelfde: eerst een stevige klop op mijn rug en toen een ‘Good, you’re still going strong…‘ Weer die spottende blik.

En toen ook anderen me wel héél vriendelijk toelachten als ze voorbij liepen, toen begon ik toch onraad te ruiken. En inderdaad: Jikō had iets met plakband op mijn rug geplakt. Een papiertje… nee… het papiertje. Waarop stond: ‘Caution: very strong‘.

In 2012 en 2013 plaatste het Boeddhistisch Dagblad elke veertien dagen het relaas over de belevenissen in een Japans klooster van Bertjan Oosterbeek. Hij bracht daar een jaar door. Wij plaatsen nu opnieuw de hele lezenswaardige serie, echter in een hogere frequentie.

De verhalen ‘Sogenji desu – verhalen uit een Japans zenklooster’ zijn gebundeld en verkrijgbaar als boek en e-book.

Bertjan Oosterbeek schrijft nog meer verhalen, ook over zen. En die zijn te lezen op zijn website www.bertjanoosterbeek.wordpress.com?

(c) 2013 Bertjan Oosterbeek

Categorie: Bertjan Oosterbeek, Columns, Zen Tags: Bertjan Oosterbeek, Chizu, Franse kaas, Jeroen Thijssen, kaas, Sohenji desu

Lees ook:

  1. Sogenji desu: CHIZU
  2. Sogenji Desu: OFURO
  3. Sogenji desu: NIN’NIKU
  4. Sogenji desu – Koban

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Pjnusteleijn zegt

    29 juli 2016 om 09:27

    De verhalen zijn heerlijk. Die van de heerlijk ruikende Kylie en van deze stinkkaas zijn voortreffelijk. Groet van Piet

Primaire Sidebar

Door:

Bertjan Oosterbeek

Is bioloog, filosoof en zen student. Tussen 2011-2012 bracht hij een jaar door in het zenklooster Sogenji (Okayama - Japan) om zen te studeren bij zenmeester Shodo Harada Roshi. Eind april 2012 keerde hij terug naar Nederland. Vol van verhalen natuurlijk. 
Alle artikelen »

Agenda

  • Agenda
  • Geef je activiteit door
  • Locaties
  • Overzicht op kaart

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

14 sep
Tao en geluk; vijf bijeenkomsten
14 sep 23
22 sep
Retraite: natuur en meditatie
22 sep 23
24 sep
Meditatiedag: handleiding voor creatieve meditatie
24 sep 23
24 sep
Theme Sunday with Ven. Amy: Dealing with Difficult People
24 sep 23
24 sep
De Vier Zegels van het boeddhisme
24 sep 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    De taal van het lijden  (deel 1 van 3)

    gastauteur - 20 september 2023

    De taal welke zich op verschillende momenten in ons leven aan ons openbaart, meestal in de vorm van verlies, pijn en verdriet, het diep begrijpen ervan, te leren het lijden te omarmen, er ruimte voor te creëren, zodat het uiteindelijk los kan komen.  Leren één te worden met de ontvouwing van het leven en het ontdekken, blootleggen en hervinden van deze nobele waarheid. Hoewel dit vaak een erg zware taak lijkt, en voor velen van ons te moeilijk om zelfs maar over na te denken, ligt er binnen dit proces van herkennen en het omarmen van lijden, een ontvouwen van kalmte, vreugde, vrede en harmonie met onszelf en de wereld om ons heen. Elke keer dat we dichter bij deze ontvouwing komen, tillen we een klein stukje van de sluier op die ons ware wezen omhult.

    Taigu – Tibetaans bijgeloof op gespannen voet met anatman

    Taigu - 19 september 2023

    Het geloof dat Tibetaanse boeddhisten vertegenwoordigen in de zielsverhuizing van de dertiende naar de veertiende Dalai Lama, en bij diens overlijden naar de vijftiende, onderstreept nog eens de ondoorzichtige magie waarvan het Tibetaanse boeddhisme is doortrokken. Je zou het een scepticus niet kwalijk kunnen nemen, wanneer deze de conclusie trekt dat bij de overgang van de ene op de andere Dalai Lama een loopje wordt genomen met het leerstuk van anatman, een van de klassieke hoekstenen van het boeddhisme.

    Ardan, van zenleraar tot brugwachter – ‘Je opent de brug en je sluit ‘m weer. Bijna zen.’

    Ardan - 11 september 2023

    'Ik wil mezelf niet opzadelen met titels. En bovendien zei me de titel 'zenleraar' niet zoveel. Was ik nu anders geworden? Kon ik nu beter mensen begeleiden dan daarvoor? Het klopte voor mij niet. Datgene wat mij het meest gebracht had, namelijk die vrije vrouw/man zonder titel liep nu met een titel rond. En dat beviel me niks.'

    Pseudo-Cicero, pseudo-troost?

    Erik Hoogcarspel - 11 september 2023

    Cicero voert in zijn epistel aan dat we niet overmatig moeten rouwen om de dood van een geliefde, omdat er bij de dood voor de geliefde zelf weinig verloren gaat. Het leven is nu eenmaal niets dan ellende. Als je de pech hebt geboren te zijn geworden, kun je maar beter gauw dood zijn. Je hoeft ook niet oud te worden om te slagen in het leven.

    Wat loert daar in de duisternis?

    Kees Moerbeek - 10 september 2023

    Eeuwenlang zwierven ze in de bergen, de bossen, de velden, in de rivieren en langs de kust en joegen de Japanners de stuipen op het lijf of belaagden ze. Ze zijn ook nu niet weg te denken, de yokai.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • De virtuele denkster 442
    • Het denken (1) – Boeddhisme is gezond verstand
    • Renske – haiku
    • B’eter – Risotto met paprika, courgette en paddenstoelen.
    • Kleefkracht

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.