Het is een fascinerend gezicht. Ik schat ongeveer tien zwarte ganzen vliegend in een formatie, meer eigenlijk een streep van wieken en lange nekken, razen over hun soortgenoten heen. Als ik kon zien wat de overvliegende ganzen zagen, zou ik  beschrijven dat we over een weiland vlogen, met water, een eilandje, wat mensen, grote honden en vooral veel ganzen. Witte, grijze, bruine, groot en klein, dommige ganzen die hun vrijheid blijkbaar niet willen verzilveren.

Ik verwacht eigenlijk dat de honderden ganzen in het weiland van Akka’s Ganzenparadijs ook op de wieken zullen gaan, de wilde trekkers achterna. Maar net als in het verhaal van Nils Holgersson zijn ze te dik en te lui om in beweging te komen. Of ze hebben het zo goed naar de zin- elke dag lekker eten, een dokter als ze ziek zijn, en veel aandacht, dat ze er niet aan denken om het luchtruim te kiezen.

‘Ze zijn echt vrij, kunnen vliegen, en zijn als ze willen zo weg,’ zegt Trizin Hof, de ganzenman van Coevorden, eigenlijk van heel Nederland, die zich laat aanspreken als Chögyal Trizin rinpoche.  ‘Toch doen ze het niet omdat ze hier inderdaad goed verzorgd worden en het eten naar hen toe wordt gebracht. Ze hoeven er niets voor te doen.’ Het is ongelooflijk, maar Trizin zegt al die honderden ganzen van naam te kennen. De namen die hij ze heeft gegeven nadat ze op, voor ganzen gevaarlijke plaatsen zijn weggehaald en naar het ganzenparadijs in Erica zijn overgebracht. De ganzen kennen hem ook.  Als hij tussen zijn tanden fluit, rennen ze op hem af. Het is een leuk gezicht. Op dit weiland lijkt alles en iedereen in harmonie te zijn. Ik ben happy.

In verband met de komende verhuizing van het centrum naar een andere plek in de buurt, hebben vrijwilligers al een oude caravan gesloopt. Buitenlandse jonge mensen, te gast bij een project in Ommen, helpen Trizin bij het verder opruimen van het terrein. Ganzen domineren door hun gegak en opgewonden pasjes het beeld, maar er leven nog meer dieren op het terrein. Duiven, eenden, hanen, een kalkoen en pauwen. En niet te vergeten de enorme honden die met elkaar lijken te wedijveren in zwaarte en grootte. Ze blaffen nauwelijks. Het zijn afdankertjes, aan de dood ontsnapt omdat er een man in een monnikspij zich over hen ontfermde en zij het dodelijk spuitje van de dierenarts of een hakbijl van hun eigen baas ontliepen. Of aan een afschuwelijk einde in het gemaal van een vuilniswagen ontkwamen, nadat de eigenaar het nest met jonge hondjes op straat had klaargezet. Ze komen uit verschillende Europese landen. Ook deze honden kent Trizin van naam.

Trizin met buitenlandse jongeren.

Trizin haalt enkele honden aan. Van een grote Sint Bernhard loop het kwijl uit de bek en bevlekt de pij van de boeddhist. Andere honden vlijen zich op deze hete dag neer in het gras en bewegen nauwelijks. Een joekel van een hond, pas negen maanden oud en al hoog op de poten, vraagt aandacht. Trizin praat Spaans met hem, een beetje a la Willy Alberti met zijn ‘O sole mio’ in de jaren zestig: ‘Toen deze hond hier net was, heb ik hem veertien dagen apart gehouden in een hok. Hij was te agressief. Op het moment dat ik hem wilde vrijlaten vloog hij mij naar de keel. Ik vind het vervelend om te vertellen, maar ik heb wel een half uur met hem gevochten en de hond ook gebeten. Toen was het over en de orde hersteld.’ Allemachtig, ik zie het zo voor me. De Goedmoedige Zwaargewicht met zijn grote blauwe ogen, die in monnikspij aan het knokken is met een Spaanse hond. Nou ja, blijkbaar kon het niet anders.

Kluk Kluk kalkoen

Geen hond zal een gans opvreten, geen gans een hond aanvallen, en Kluk Kluk, de eenzaam op het terrein scharrelende kalkoen, hoeft ook niet te vrezen voor zijn leven. Het zijn anderen die het de dieren en Trizin en zijn vrijwilligers het leven zuur maken: MENSEN! Zo af en toe komen vandalen het terrein op, jagen de dieren op en richten vernielingen aan. In het verleden verdwenen dieren spoorloos, slachtoffer van vandalen, vermoedt Trizin. Hij weet dat hij niet overal en bij iedereen graag gezien is. Door zijn standvastige optreden, als het om dieren gaat, maakt hij vijanden. Maar hij gaat onverdroten door met de opvang en verzorging van de dieren des velds. Dag en nacht, 24 uur per dag, zeven dagen per week. Gak, gak.