Onze vaste Vlaamse redacteur Manu Grisar is een speciaal mens. Ooit was hij een begaafd en goed opgeleide muzikant die tientallen instrumenten bespeelde. Tot een paar jaar geleden in het Verenigd Koninkrijk een oude dame met haar auto tegen de motorrijdende Manu reed. Een handeling die hem bijna het leven kostte. Door de effecten van een medische behandeling verloor Manu zijn gehoor grotendeels en is het nooit meer stil in zijn hoofd. Maar zijn optimisme, gevoed door het boeddhisme, behield hij en warmt er anderen mee. Hij is een boeddhistische duizendpoot en tegenwoordig ook op straat te ervaren als Zen Peacemaker. In drie artikelen vertelt Manu over de wijding tot Zen Peacemaker. Eindelijk: Jukai.

‘De straatretraite, ‘Erkennen wat is’ (het boek), een goed gesprek met Frank Sensei, stof bedelen (zie “stof vergaren”), een Rakusu naaien en observeren welke steken ik allemaal laat vallen, mijn leven in een mandala gieten, verse versjes schrijven, retraites met Irène en een beetje corrigeren van mijn naaiopdracht, het is stevig werken. In mijn leven spitten, de dia’s van mijn geest bekijken, littekens niet uit de weg gaan.

Dan volgden enkele diepgaande gesprekken met Lama Zeupa over wat ik precies wil doen, welke geloften er genomen worden, de oorsprong van de Zen Peacemakers, de bedoeling,  en vragen of het hem een goed idee lijkt. (want ik zit nogal diep in het Tibetaans Boeddhisme en wil graag dat mijn leraars weten wat ik uitspook en hun zegen geven). Het lijkt wel een wereldreis door de tradities en in mijn hoofd.

En dan, effe de film doorspoelen…

Cadzand, 25 juni 2014. Met z’n drieën zitten we te mediteren in de tempel, de zon schijnt schuin door de ramen aan de overzijde en laat lange rechthoeken op de vloer. Annie, Ton en ik, op een kussen of een stoel.

Joan Halifax

Naar binnen kijken, niet weten, bearing witness van dit scharnierpunt en wachten in dit rustige decor. Een deugddoende retraite met een douche van liefde en mededogen voor Roshi Joan. Deugddoende meditaties, teachings, council circles. Werken in de tuin of keuken, thee in unit waar we met enkele mensen samen leven; vlakspoeltoiletten …Een fantastische organisatie. Een heerlijke tijd, met z’n honderd samen!

De stilte in de tempel dus …

Roshi Joan komt onhoorbaar binnen en staat een hele tijd naast ons.

We ademen samen.

De andere Sensei’s, leraars en enkele mederetraitanten komen in de inkomhal en we worden uitgenodigd hen te volgen naar de dojo. Het is een heuse processie, allerlei instrumenten klinken door de polderlucht. Ik ben de hekkensluiter en zie de rij mensen voor mij gaan.

Wat leeft er in mij? Sereniteit, rust, ontroering en ook een blije gekke deugniet. Ik heb zo’n nood aan de rode neus van Bernie (wie heeft er een?) Maar toch is er schroom en ernst met dat twinkeltje humor.

We stappen door de zon, bewust-zijn, het is eerder schrijden en af en toe bukken voor een tak die zijn eigen weg koos. Dan gaan we in volgorde het gebouw binnen waar onze gasten zitten en de deelnemers van de retraite. Op gepaste wijze komen we de dojo binnen en worden door de ceremoniemeester vriendelijk onze plaatsen gewezen. Slik, daar zijn de emoties, het is zo speciaal, wat is dat gevoel in mijn onderbuik?

Ik zit met twee prachtige mensen naast mij en heerlijke leraars voor mij, omringd door een enorme, warme mensenzee, waarvan elke golf stevig geëngageerd is naar de medemens toe.

Het is alsof ik even surf op een hoge golf. De golf breekt en emoties overspoelen mij.

Aan de ene kant weet ik heel goed wat ik aan het doen ben, aan de andere kant heb ik moeite met het nazeggen en antwoorden. Ik hoor mezelf prevelen en probeer de ceremonie zo goed als mogelijk te beleven.

Ik zie de mensen aan de overkant van de tafel glimlachen, ernst maar met breeduit glimlachende ogen. Ik voel mijn hart overlopen, en op celniveau verandert mijn lichaam, het bewustzijn neemt een nieuwe koers! Het graveert zich in mijn ziel!

Vele voorbereidingen en enorm veel aanleidingen en oorzaken komen hier samen. Dit is wat ik wil. Uitspreken hoezeer ik het meen, en steun vragen bij het doen. Het is een kernfusie: liefde, warmte, openheid, vriendschap, engagement. Verbondenheid, en geen verband met verbanden en zalfjes, of toch?

En zo’n mooie rituelen, een twijgje en water, zuivering, verbinding, één zijn,  korreltjes wierrook op een gloeiend kooltje nadat ze het voorhoofd hebben aangeraakt, een nieuwe naam “Angyo” (Peacemaker) wordt bij onze verschillende Dharma-namen bijgevoegd. De Rakusu wordt plechtig door de rook gedraaid, eerder gewiegd, door ernst, wijsheid, liefde.

Buigingen, bevestigen, herbevestigen. We menen het écht. Het komt van dieper dan ons hart.

Het komt enorm hard en zacht binnen, lachen en tranen. Het lijkt wel of ik een nieuw kompas krijg, de gps van mijn leven krijgt een nieuwe stem en een nieuwere be-stem-ing. En dan terug een beetje met de voeten op de grond, we vertellen iets over onze rakusu, een lach, een traan. Zo fijn die warmte van de groep om ons heen!

GPS: General Peacemakers System!

Mijn kaarten worden geüpdatet, de software wordt loveware, warmthware, youware, … not knowing where. Soft front, strong back, love&compassion, equanimity.

Lachende kijkers, liefdevol, wat waterig aan de overzijde. Emoties en ontroering, ontlading, en diep respect aan onze kant van de tafel. En de ogen van Roshi Joan …

“Are you really really sure?”

Slik.’