Welke belangen zitten er achter de door de Amerikaanse volksvertegenwoordiging en door Donald Trump aangenomen wet waarin de opvolging van de Dalai Lama in handen blijft van de Tibetanen zelf, en de Dalai Lama natuurlijk. Is het compassie met het Tibetaanse volk dat al 70 jaar wordt onderdrukt door de Chinese bezetter die een verregaande vorm van inspraak wil hebben bij de keuze van de 15e Dalai Lama of is het een vorm van pootje lichten van de Chinese machthebbers die de VS qua macht en invloed wereldwijd aan het inhalen zijn.
Met uitzondering van China heeft geen enkel ander land bezwaar gemaakt tegen een nieuwe Amerikaanse wet inzake Tibet die voorziet in een Amerikaans consulaat in de hoofdstad Lhasa, afgezien van de bepaling dat Peking zich niet mag mengen in het opvolgingsproces van de Dalai Lama.
De Amerikaanse bondgenoten, waaronder India, zijn mogelijk blij dat de communistische regering van China in een hoek gezet wordt, of in ieder geval probeert dat te doen met de Tibetan Policy and Support Act, 2020 die vorige week is aangenomen. De Chinese regering vindt dat ze alleen staat in het verzet tegen de nieuwe Tibetwetgeving van de VS.
Dat is niet helemaal een verrassing, aangezien China steeds meer wordt gezien als een oorlogszuchtige natie die zich onnodig bezighoudt met een vijandige grensoverschrijding tegen India in het Ladakh-gebied en ‘oprukt’ op eilanden in de Stille Oceaan die worden opgeëist door onder andere Japan, de Filippijnen en Vietnam in de regio. De grotere kwestie die over het hoofd is gezien hoe het ene land wetgeving kan opstellen over kwesties die intern zijn voor een andere soevereine natie. De VS mogen dan wel de supermacht van de wereld zijn, maar kan het zich het recht toe-eigenen om zich met de zaken van andere naties te bemoeien? De rest van de wereld heeft standaard toegestaan dat Washington precies doet wat het wil, zelfs als dat betekent dat het de internationale soevereiniteitsregels en de principes van niet-inmenging schendt.
Op een gezamenlijke persconferentie in 2014 met president Xi zei de toenmalige Amerikaanse president Barack Obama: ‘We erkennen Tibet als onderdeel van de Volksrepubliek China. Wij zijn geen voorstander van onafhankelijkheid.’ De EU bevestigde in 2008 opnieuw dat Tibet een integraal onderdeel van China is, en de Fransen deden dat ook in 2009. De Indiase A.B. Vajpayee-regering erkende in 2003 Tibet als integraal onderdeel van China in het kader van de beginselen van de betrekkingen en de uitgebreide samenwerking. Een groot deel van Tibet is autonoom, maar dat betekent slechts een zekere mate van zelfbestuur binnen de soevereiniteit van China.
Hoe China omgaat met de kwestie van de opvolging van de Dalai Lama zou een zaak moeten zijn tussen Peking en Tibetaanse boeddhistische vertegenwoordigers. Voor de VS valt het dicteren van de wijze van opvolging buiten de jurisdictie van de VS.
Ujukarin zegt
Tja, altijd lastig.
Die opvolgingskwestie kun je, zie wat er met de echte Panchen Lama gebeurd is, écht niet overlaten aan
“tussen Peking en Tibetaanse boeddhistische vertegenwoordigers”. Doordat er geen scheiding tussen Kerk en Staat is, geen religieuze vrijheid, is dat een overleg waar de ene zijde van de tafel met een geladen machinegeweer zit en de ander in vreedzame Lotushouding bij wijze van spreken.
Maar voor de rest? USA is bepaald geen leidend voorbeeld qua mensenrechten, dus als er een instituut hier zou moeten proberen de Tibetaanse minderheid binnen en buiten China te helpen denk ik toch aan andere clubs. Hopelijk zonder al te sterken China-invloed, veel VN organen rond ‘mensenrechten’ bijvoorbeeld hebben best wat invloed van pakweg Venezuela, Saoedi Arabie, Iran, Rusland, China en dat is niet echt kwaliteitsbevorderend ;-)
With flded palms,