Het bestaan is een voortschrijdend proces. Maar in plaats van dit leven als een voortschrijdend proces te ervaren, drijven we de begoocheling zo vér dat we de flow van het leven trachten te bevriezen; de flux proberen in te kaderen; de stroom pogen tot stilstand te brengen. We zoeken permanent—maar uiteraard totaal vergeefs—naar vastheid, naar een sprankeltje eeuwigheid, naar een ziel…
Zolang we onze vergankelijkheid (P. anicca) en instabiliteit (P. anatta) niet duidelijk inzien, noch gelijkmoedig aanvaarden, is er geen bevrijding uit onze ellende (P. dukkha) mogelijk.
Blijven we rondjes lopen. En is samsara ons deel.
Siebe zegt
Maar is er dan niks wat anders is? Asankhata, dat wat niet de kenmerken heeft van ontstaan en eindigen en in de tussentijd veranderen, misschien? Is dan alles wat kenbaar is voorwaardelijkheid? Desintegrerend? Is dat wat de Boeddha onderwijst in de Pali sutta’s? Dat alle stabiliteit maar een illusie is en eigenlijk geen enkele basis of grond voor?
Astoe zegt
Waarde Guy.
Ik ben op dit moment( wat alweer voorbij is) 😄74 jaar. Mijn leven is een feest ,en totaal geen ellende.
Zo wil ik nog wel een keer,mijn kunstje is RELATIVEREN daar kom ik er mee. Elke dag op nieuw , de toeschouwer zijn . 🌈🙏