Vanmiddag liep ik, Olivier Vink, op het Beursplein in Rotterdam, boven de Koopgoot. Een man loopt me tegemoet en hij viel me op omdat hij naar de lucht keek, in gedachten. Vlak voor me stond hij stil, haalde een biljet van 50 euro uit zijn zak, draaide zich om en rende weg. Naar een vrouw die grote tassen met spullen met zich meedroeg.
‘Mevrouw, mevrouw’, riep hij. De vrouw draaide zich om en kreeg de 50 euro in haar handen gedrukt en kon alleen maar stamelen: ‘Wie bent u, meneer?’ Deze goedgevige man hief zijn handen ten hemel en zei: ‘Ik ben een zoon van God’, draaide zich om en liep weg. De vrouw, mij en andere omstanders in verbijstering achterlatend. Of in verwarring, ik ben er nog niet uit.
Ik realiseerde me opeens dat de spreuk God zij met ons een bekend randschrift van vroegere Nederlandse munten was. Het stond in het guldentijdperk op de gulden, rijksdaalder, vijfje, zilveren tientje en het zilveren vijftigje, en staat nu op het Nederlandse twee-eurostuk. Dus zo vreemd is de gift van deze zoon van God niet eigenlijk.
Moge iedereen gelukkig zijn en het goede doen voor zichzelf, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.