Iedereen heeft natuurlijk zijn of haar eigen achtergrond. Sommigen zijn zo opgevoed dat ze alleen maar durven te vertrouwen op hun intellectuele vermogen. Anderen hebben dat minder. Maar bij heel veel mensen is het zo dat ze worden aangeleerd om niet te luisteren naar zichzelf. Om niet hun intuïtie te volgen. Maar iets buiten hen te volgen. Normen en waarden die van buiten zijn opgelegd.
Veel mensen hebben vooral vertrouwen in wat anderen of wat instanties zeggen. Dat is heel algemeen. Zeker in het Westen. Het gebeurt nauwelijks dat we kinderen opvoeden en hen leren om hun innerlijke stem te volgen. Meestal wordt de waarheid van bovenaf opgelegd.
Daardoor leggen heel veel mensen hun vertrouwen in een ideologie, of een leraar, of een leider.
Ik vind het heel gezond om open te staan voor begeleiding. Maar als dat je enige ingang in waarheid is, en je niet bij jezelf te rade gaat, bij je eigen intuïtie, en je eigen wijsheid, dan geef je je eigen verantwoordelijkheid op. En geef je het op om zelf te vinden wat vertrouwen is.
Ik prijs mezelf gelukkig met een goeie leraar. Zij is niet de autoriteit die me wel even gaat vertellen wat goed is en wat niet. Nee, ze is een spiegel voor mij. Die me steeds weer uitnodigt om zélf te zoeken naar de waarheid in mezelf. Ze moedigt mij aan om vérder te zoeken. Om niet de waarheid te zoeken in mijn ego, maar in mijn ongeconditioneerde, ongeboren zelf.
