Geen dood, geen vrees (75) – Gevallen

Wakker worden, genieten van de stilte, vogels die zich laten horen. Pijn die er (nog) niet is maar ongetwijfeld komt. Lig ik in een goede houding, hoe was mijn nacht? Verschillende soorten pijn. De pijn van de kanker, de pijn van de klap bij mijn val in de badkamer gisteren. Geen kracht meer de val te voorkomen. Overgave dus eraan. Heel vreemd. Als ik mijn val had proberen te voorkomen misschien veel gebroken. Nu 24 uur pijn, confronterend maar gelukkig weer door. Geen kracht zelfstandig op te staan. Dood gewicht, als een zak zand.

In hoeverre is dit voer voor een column? Hoe hoog leg ik de lat? Niet bang voor de dood maar deze aanloop er naar toe blijft zoeken, zeker met afnemende krachten en meer pijn.

Weet je van harte welkom zeg ik tegen iedereen die nog langs wil komen, wat wil praten en of luisteren. Een uurtje maximaal geeft soms al prachtige inzichten voor beiden.

Regelmatig valt bij het lezen de alertheid weg. Dat is een vreemde ervaring, én geeft ook weer ruimte. Morfine doet fantastisch zijn werk.

Om 06.30 uur begonnen met schrijven en nu ben ik hier. Nog verder of eerst ademen, overgeven aan wat er nu is? Waar is het ‘boeddhistische’ stuk? Hoe hoog ligt de lat, heb ik de lat gelegd?

Is er nog wat nieuws? Even checken. Zoeken waar ik sta, waar ik ben. Verwarrend. Moet proberen te bewegen. Gaat gelukkig weer nu de pijn weg is.

Wees mooi, ben jezelf.