Het is vandaag stil op straat waar ik op kijk door het acht meter brede raam van de Kloosterbunker. Meestentijds zijn de stoepen leeg, zelfs geen hond te zien.
Ook de straten. Zelfs geen brandweerwagens of ambulances die het leven bijzonder maken. Hulpverleners die nooit nee zeggen, er zijn, vaak als eersten.
Ik had het laatst met mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen over het kijken naar nare beelden op tv. Mijn boeddhistische leraar wil dat graag om op te mediteren. Het valt mij niet moeilijk. Als onderzoeksjournalist ging ik naar plaatsen waar mensen vandaan vluchtten. Zeg maar tegen de stroom in. En merkte hoe kwetsbaar het leven is.
Vaak was het doodstil op die plekken.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.