Het Boeddhistische Film Festival Europa (BFFE) belicht (nu online) onderwerpen die ons allen aangaan. Gekoppeld aan films die je raken. De wereld zelf is het speelveld van BFFE voor meer compassie, geweldloosheid en aandacht voor alle levende wezens.
Het laatste BFFE online! voor de zomer heeft als thema: ‘Duurzaamheid van binnenuit’. Wees hartelijk welkom op zondag 30 mei van 11:00 tot 12:00 uur. De bijeenkomst vindt plaats via Zoom. Registreer je nu via deze link: https://forms.gle/2Ho7CAqaXrm45oFL7
De grote vraag van onze tijd is wat voor mens- en wereldbeeld we zullen moeten ontwikkelen om een duurzame toekomst voor onszelf en de overige bewoners van deze planeet mogelijk te maken. Het is een fascinerend gegeven dat de leer van de Boeddha allerlei uitgangspunten biedt die ons hierbij kunnen helpen. Het gaat hier om wat we ‘de binnenkant van duurzaamheid’ zouden kunnen noemen.
Wij verwelkomen Matthijs Schouten. Hij studeerde biologie, vergelijkende godsdienstwetenschappen en oosterse filosofie. Als ecoloog en natuurfilosoof is hij verbonden aan Staatsbosbeheer. Daarnaast is hij bijzonder hoogleraar aan de universiteiten van Cork en Galway (Ierland) en in de Ecologie en Filosofie van het Natuurherstel aan de Universiteit Wageningen. Over de rol die de natuur speelt in het menselijk denken publiceerde hij onder meer de boeken ‘Spiegel van de natuur ‘ en ‘De positie van de zwijgende natuur’. Matthijs is tevens boeddhistisch leraar en voorzitter van het BFFE.
Als tweede gast verwelkomen wij bioloog Arita Baaijens. Als enige westerse vrouw bereisde zij met haar eigen kamelenkaravaan de Sahara en daarna ging zij op zoek naar het legendarische Shambala, een verborgen paradijs ten noorden van de Himalaya. Als bioloog vraagt ze zich af hoe het kan dat een heel volk een andere werkelijkheid lijkt te ervaren dan zijzelf. Kan landschap de geest beïnvloeden?
In 2014 werd Arita onderscheiden met de internationale Women of Discovery Humanity Award. Haar boektitels spreken boekdelen. In ‘Paradijs in de Polder’ onderzoekt zij wat landschappen ons te vertellen hebben en laat zij middels taal zien wat wij belangrijk vinden. Onze woordenschat is karig bedeeld met gevoelswoorden voor natuur en landschap.
BFFE-directeur Babeth M. VanLoo gaat in gesprek met Matthijs en Arita over ‘Duurzaamheid van binnenuit’. Je kunt ‘live’ vragen stellen via de chat. Ilone Inge, productieassistent van BFFE, is de moderator.
In de eerder op het Boeddhistisch Film Festival in 2018 vertoonde film: ‘The Way Out’ van regisseur Wouter Verhoeven zegt zenmeester Thich Nhat Hanh ‘The way out is in’. ‘De oplossing voor klimaatverandering ligt binnen onszelf’. Kijk deze film vooraf of na de bijeenkomst via:
www.npostart.nl/de-boeddhistische-blik/28-10-2018/KN_1702585
Matthijs Schouten over ‘Duurzaamheid van binnenuit’.
Het geologisch tijdvak waarin we nu leven, wordt het Antropoceen genoemd: het tijdvak waarin de mens het aanzien van de aarde is gaan bepalen. Dat klinkt in eerste instantie geruststellend want de term suggereert dat we nu alles onder controle hebben. Het tegendeel is waar. Het Antropoceen wordt gekenmerkt door grote onzekerheid omdat zich daarin de een na de andere crisis ontvouwt die de toekomst van de mensheid bedreigt: de ecologische crisis, de milieucrisis, de klimaatcrisis en nu ook de Corona-crisis.
Deze onzekerheid over de toekomst wordt op verschillende manieren tegemoet getreden. Een verontrustend aantal mensen zoekt een toevlucht in ontkenning zoals de ‘Trump-wereld’ en de ‘Baudet-wereld’ ons laten zien. Anderen, de zogenoemde ecomodernisten, vertrouwen in de wetenschap en geloven dat we met technologische innovaties de crises kunnen bedwingen. Meer en meer mensen stellen echter dat de gegevenheden van het Antropoceen ons ertoe dwingen onze positie als mens op deze aarde te heroverwegen. Het gaat hier om wat we ‘de binnenkant van duurzaamheid’ zouden kunnen noemen.
Arita Baaijens over ‘Duurzaamheid van binnenuit’.
Als dijkenbouwers zetten we natuur naar onze hand, ’maakbaarheid’ is ons kenmerk geworden. We voelen ons eigenaars van de natuur. We verkavelen, baggeren, strooien windmolenparken uit over zee. We manipuleren de elementen zonder het land of de zee ooit iets te vragen of te bedanken. Want ontzag, respect of liefde voor natuur, daar koop je niets voor. En zo poetsten we in de loop van de eeuwen de intieme omgang met water, planten, dieren en bodemleven uit ons hart en uit onze woordenschat.
In zo’n afgepaste manier van denken komt niet eens de gedachte op dat andere levensvormen óók weet hebben van de wereld. Hoog tijd om onze relatie met natuur te dekoloniseren. Dat vereist een flinke portie magie, de magie van herwilderde taal die nieuwe denksporen mogelijk maakt.
