Midden in een boeddhistische huwelijksplechtigheid komt er een boze vrouw binnenstuiven, driftig zwaaiend met een officieel document. De vrouw is de echtgenote van de bruidegom en het document is de trouwakte die bewijst dat de man inderdaad al getrouwd is. Net zoals je in Nederland voor de kerk en voor de burgerlijke stand kunt trouwen, heb je hier burgerlijke en boeddhistische ceremonies. En net als in Nederland hoort de trouwakte bij de burgerlijke huwelijksvoltrekking. Of je in Nederland een kerkelijk huwelijk kunt laten voltrekken als je al burgerlijk getrouwd bent weet ik niet, maar hier in Thailand is dat blijkbaar mogelijk.
Er is nog een andere vrouw mee naar de plechtigheid gekomen. Het is de moeder van de bruidegom, die blijkbaar niet was uitgenodigd op de bruiloft van haar zoon. Verstandig van hem, want er zou snel duidelijk worden dat zij het niet bepaald met hem eens was. Terwijl de monniken hun rituele teksten uitspraken beende zij naar het bruidspaar en gaf haar zoon een welgemikte draai om de oren, ondertussen de monniken overstemmend met iets minder rituele teksten.
De monniken schrokken weliswaar van het weinig boeddhistische tafereel dat zich voor hun ogen voltrok, maar lieten zich er niet van weerhouden om de ceremonie gewoon voort te zetten. De bruidegom zal zich intussen nog wel eens achter de oren krabben, want zijn baas (hij is politieman) blijkt niet zo gelukkig met de gang van zaken en beraadt zich op maatregelen.
In het Thaise nieuws wordt zoiets breed uitgemeten. Alle betrokkenen worden met naam en toenaam genoemd. Niks geen François la P. of Mieke K. Wie het saaie en voorspelbare nieuws over verkiezingen en corona een keertje zat is, kan meegenieten via dit artikel in de Bangkok Post.
Het meest intrigerende in het hele verhaal vind ik de stoïcijns doorreciterende monniken. Ze zien blijkbaar geen aanleiding om te onderzoeken of dit huwelijk wel voltrokken kan worden. Het is natuurlijk ook een vorm van broodwinning. Ook de schoorsteen van de monnik moet roken. Bruiloften en uitvaarten zijn belangrijke pijler onder het, ehhh, verdienmodel, om het maar eens oneerbiedig te zeggen.
Het belang van schenkingen aan de tempel wordt hier met de paplepel ingegoten. Wat dat betreft zijn de verschillen met “onze” religieuze instellingen niet zo groot, althans, met zoals die in mijn jeugd opereerden. Mijn broer kwam op een gegeven moment van school thuis met de mededeling dat ze de volgende dag een koffertje mee moesten nemen. Schoolreisjes en -kampen bestonden in die tijd nog niet, dus mijn moeder was nogal verbaasd over dat verzoek. “We gaan morgen met school naar de kerk om koffertjes te brengen”, verklaarde mijn broer het vreemde verzoek. Gelukkig begreep mijn moeder toen dat het om offertjes ging; iets waar mijn broer nog nooit van gehoord had. Ik denk dat het dit soort misverstanden zijn, waaruit de vele onbegrijpelijke rituelen zijn voortgekomen. De dubbeltjes en kwartjes die we als (k)offertjes regelmatig mee naar school moesten nemen hebben trouwens wel geholpen. De kerk aan het Haagse Westeinde is nog altijd voor het oorspronkelijke doel in gebruik.
Waar de Nederlandse kerken steeds meer moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen, gaat het de Thaise tempels voor de wind. Nieuwbouwactiviteiten zijn geen uitzondering en op feestdagen en bij (al dan niet legitieme) trouwerijen wordt ruimhartig gegeven. Deel van het succes is waarschijnlijk dat de boodschap van een grotere kans op een beter volgend leven beter aanslaat dan die van een paradijselijk hiernamaals. En wat natuurlijk ook helpt is de gewoonte zoals die in het dorp waar we eerst woonden heerste, om alle donaties van de afgelopen maand met naam en bedrag via de dorps-omroepinstallatie bekend te maken. Dat stimuleert grotere koffertjes dan een anonieme collectezak.
In dit kader ben ik trouwens blij om te kunnen melden dat een aantal bloglezers (we noemen geen namen) een koffertje voor FERC heeft gebracht, waardoor 6 scholieren de komende 3 jaar hun middelbare school kunnen afmaken. Dat is goed nieuws.
