Door het praktiseren van de leer van mijn beste vriend de Boeddha ben ik veel minder nieuwsgierig geworden in die zin dat ik wel belangstelling heb voor de grote lijnen maar de details de details laat. Het gaat mij erom dat iets werkt, niet per se weten hoe het werkt, al zijn er natuurlijk uitzonderingen. Ik vergelijk het met autorijden. Als de motor wordt gestart en de wagen zich in beweging zet gebeurt er van alles onder de motorkap en het chassis. Ik zou werkelijk gek worden als ik me met de werking van tandwielen, kabels, riemen, cilinders en zo bezig zou moeten houden. Misschien dat het anders zou zijn als ik een automonteur was.

Het boeddhisme traint wel in het weten en het niet-weten. Karma, de wet van oorzaak en gevolg.

In meditatie gaat er van alles onder de motorkap -schedeldak- met mij aan de haal. Gedachten komen en gaan en ook hier gaat het om het grote geheel. Al die gedachten willen gekoesterd worden en smeken om aandacht maar Hoek schenkt ze in zijn meditatiestoel Schaap geen aandacht. Zo af en toe vallen dingen die ik opdoe tijdens het mediteren op hun plek en vormen een groter geheel dat aanzet tot beter leven. In ieder geval een ander leven. Dat zijn voor mij de wedergeboortes.

Laatst vroeg een vriend aan mij: ‘Zijn er momenten, gebeurtenissen,  in je leven geweest waardoor je je een ander mens voelde of werd, 360 graden draaide. Dat je het gevoel had dat je vernieuwde.’  Ik kon er zo een aantal noemen. Mijn vriend zoekt wel alles uit in het leven. Ook volgens mij onzinnige zaken die alleen maar geheugenruimte verzieken, al schijn je daar genoeg van te hebben.

De hele week al zijn arbeiders in het Hoofdgebouw van de Kloosterbunker met een grote drilboor -kango- aan de gang. Soms boven mijn hoofd, af en toe verder in het gebouw. Ik trainde me in metta, was blij voor de arbeiders die met hun afschuwelijke geboor hun brood verdienen en ons misschien behoeden voor de dood, als het gebouw instort als zij niet tijdig ingrijpen en bouten en moeren vastzetten. Maar toen er vanmorgen ook nog twee mannen met twee grasmaaiers rond de Kloosterbunker gingen grassen werd het me te veel. Toen ineens had ik behoefte aan weten. Weten waarom die drilboorders zo’n pokkenherrie maken.

Ik had bijna de huismeester gebeld maar besloot in plaats ervan in de logeerkamer de fris gewassen handdoeken op te vouwen. En wat beddengoed dat normaal gesproken door de handen van mijn vriendin, kleindochter van een zeevisser, gaat. En dan gestreken wordt. Ik vouwde de lakens zo op dat het net leek alsof ze gestreken zijn want ik wil mijn vriendin niet kwetsen en ondankbaar lijken.

Zo komt het dat ik nog steeds het hoe en waarom van het boren niet weet.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.