Wat me het meest opvalt aan de labrador hond op de bank tegenover me is haar prachtige zwarte neus, glimmend als de vacht. Ik ken zwarte honden die een roodachtige neus hebben, maar deze niet. De hond blijft lui op de bank liggen, ogenschijnlijk in rust, maar de ogen kijken waakzaam naar mij en mijn partner, vreemde indringers. Geen grommetje is te horen, het is een metta hond, een van de liefdevolle vriendelijkheid. Maar wel attent.

We zijn in Balk, een dorp in de gemeente De Friese Meren. Voor de deur van de eeuwenoude woning aan de Raadhuisstraat loopt de gracht waar als er een elf stedentocht wordt verreden duizenden schaatsers over het ijs glijden. De woning is een beschermd monument, in een kamer zijn nog de eeuwenoude houten deuren te zien waarachter vroeger de bedstee, een bed achter deurtjes.

Het is in aanvang een zakelijk bezoek dat we aan Balk en de bewoners van het pand brengen. Onze Claxwagen, een duizendpoot op wielen met twee handboxen, ons voertuig dat aan geen enkele boeddhistisch traditie verwant is, noch aan het Mahayana (grote voertuig) of het Theravada (kleine voertuig), behoeft een nieuw handvat. De Clax gebruiken we voor alles, transport, archief, noem het maar op. Ik heb er boeddhabeelden mee versjouwd en boeddhistische boeken voor gedetineerden.

Het is de boodschappenwagen voor appartementsbewoners, het transportmiddel voor rechtbanken, universiteiten, archieven, ziekenhuizen, crematoria en tuincentra. Arbeiders vervoeren er hun gereedschappen mee. De Clax kent geen rangen of standen, rijdt dwars door de samenleving heen.

Waar we met de Clax verschijnen oogsten we bewondering en belangstelling. Claxgebruikers begroeten elkaar met bijzondere aandacht, met dank aan het Friese Balk. ‘Het is mijn kindje”,  zegt de eigenaresse van Claxwagen over haar product met enige trots.

Ik ben graag in Friesland, mijn voorouders komen er vandaan. En mijn zoon werkte er jarenlang als opleider op een zeilschool.

Mijn Clax staat in een kamer in de woning aan de gracht. Het oude handvat wordt verwijderd en een nieuw gemonteerd door de eigenaresse van Claxwagen. Mijn partner heeft het advies gekregen zich nergens mee te bemoeien (zij was docent techniek) en ik zit in een stoel bij het raam, met uitzicht op de gracht. Achter me produceert een technisch apparaat klassieke muziek. Ik raak lui in een soort meditatieve toestand en kijk toe. Niets moet, alles mag, zegt mijn boeddhistische leraar. De leegte van het nietsdoen op dat moment, in het nu, steeds maar in het nu, terwijl de schroevendraaier zich in de bouten van het handvat graaft.

De tijdelijk monteur en voltijds eigenaresse vertelt al schroevend over haar leven en over degenen die daar deel van uitmaken. Ieder mens heeft zijn eigen verhaal. We luisteren stil naar dit mensenleven.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.