Ik vroeg het afgelopen weekeinde aan mijn vriendin: Hier tegenover, een paar honderd meter verderop in een niet kloosterbunker, heeft iemand een Nederlandse vlag aan zijn balkon gehangen. En er hangt een tekst naast, die zou ik zo graag eens bekijken. Ik heb een verrekijker maar ik heb schroom om die te gebruiken. Voor ik het weet sta ik als gluurder bekend in Bunkerstad…

Oh, zei mijn vriendin, een kleindochter van een zeevisser, dat is geen enkel probleem hoor, die verrekijker gewoon gebruiken. Schrijvers, auteurs en tekenaars gebruiken zo’n kijker ook om indrukken op te doen en die te verwerken in boeken en afbeeldingen.

Maandag pakte ik mijn verrekijker uit het foedraal en legde ‘m klaar. Pas gisteren durfde ik er door te kijken, met een gevoel van schaamte. Ik tuurde naar het gebouw met de vlag hiertegenover maar de vlag was verdwenen. Jullie moeten weten dat in mijn onmiddellijke omgeving een zelfverklaarde racist woont, die een paar maanden geleden zijn haat jegens ‘anderen’ mocht uiten in een tv-programma. Was hij het die de vlag had uitgehangen? De verrekijker bood geen uitkomst. Er was leegte op het balkon.

Eigenlijk is het vreemd dat een symbool van eenheid- de vlag, voor mij een uiting is van populisme en nationalisme, maar anders dan in sommige buitenlanden bijna nergens te zien is in ons vaderland, behalve dan op herdenkingsdagen en op overheidsgebouwen en in de vergaderruimte van de Tweede Kamer.

Nee, geen vlag, maar je weet niet wat je ziet met zo’n verrekijker. Op een hoog gelegen balkon ontwaar ik een enorme afbeelding van de Boeddha, er hangt tegen de voorschriften en regels in was -kinderhemdjes- op een balkon te drogen, sommigen hebben nepkraaien op de railing van hun balkon bevestigd  om Bertus de Kauw op een afstand te houden en een groenarbeider maait voor mijn ogen het gras. Het valt mij op hoe smal te rode stijgleidingen voor het bluswater in de bunkers zijn. Een gele reddingshelikopter met al of niet een patiënt aan boord vliegt over en het wachten is op de politiehelikopter die de omgeving in de gaten houdt en op boeven en terroristen jaagt. Ik kijk nergens naar binnen, dat gaat me te ver. Het valt me wel op dat de voordeuren van de bunkertjes hiertegenover grotendeels van glas zijn, terwijl die in de Kloosterbunker een smalle spleet glas hebben. Is dit gebouw onveiliger?

Met de verrekijk haal je de wereld in huis. Ik moet denken aan de oude koningin Wilhelmina die ooit haar situatie duidde met: eenzaam maar niet alleen. Van staatswege zouden alle bejaarden die zich eenzaam noemen een verrekijker moeten worden uitgereikt. Er gaat een wereld voor hen open. Voordeel is dat je als verre kijker de mensen die je met een verrekijk bespioneert niet hoeft te voeden. Kijken maar niet kopen. Lang leve Nederland, hoera, hoera, hoera.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.