Ik ken een boeddhistische leraar die zegt het gebrabbel van hele kleine kinderen te kunnen verstaan. Een babyfluisteraar. In het boeddhisme is juiste spraak -het bewaken ervan- een groot en verstandig goed. Ik vraag me af of die kleintjes ook al hun spraak bewaken? Of kennen ze die eigenschap nog niet? Is hun gebrabbel een oefening in het zonder beperkingen leren spreken? Zoals hardop de krant lezen een oefening kan zijn in het ontwikkelen van gedachten, zoals de filosoof Bas Haring stelt.
Zelf denk ik dat die hele kleintjes nog een behoorlijk vrije geest hebben, niet belemmerd door allerlei ismes. Ik denk, dus ik ben. Ik ben dus ik denk? Dat komt later pas.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen.