Soms kijk je iemand die je jarenlang kent met nieuwe ogen aan.
In verstilde momenten zonder dat het per se stil hoeft te zijn
Een paar dunne donshaartjes op haar kin …
De guitige en tegelijkertijd rustige blik in haar ogen…
De ouderdomsvlekken op haar handen…
Haar enigszins teruggetrokken maar goedlachse karakter
Meer dan anders…of wellicht…
Een moment is de wereld zichzelf, kalm en vol.
En dan hoor ik iemand iets te hard spreken
Mijn blik en aandacht verspringen.
Het moment is weg maar de vertedering zingt als gevoel nog wat na…
