Mensen zien open bloeien gewoon omdat je luistert, anderen zien rustig worden omdat je zelf je adem volgt, met je lichaam als berg en je geest als een oneindig grote open hemel.
Emmaho
Kleine pijnlijke stapjes, grote stappen in menselijkheid
Er waren mirakeltjes, een verhuis bracht warme dekentjes, een strenge politieagent vroeg in de morgen ontdooide, een kerkje toverde met kleuren en verhalen, een brug vol tekenen van liefde, een mevrouw met een prachtig daklozenproject kreeg een ferm steuntje in de rug, ik zag vele prachtige mensen, precies zoals ze zijn, herfstkleuren, zomaar gratis voor je neus.
‘Het is wel even wennen, Boeddha woont in de Ardennen’
Boeddha woont in de Ardennen, in het kasteel van het Tibetaans instituut Yeunten Ling in Huy. Kijk mee door de ogen van Emmaho.
Mateloos machteloos
Je keert in jezelf. Omarmt de essentie, die genster, een sprank van tederheid, onder je waterval van tranen in de wind van je verdriet.
Ik ben een lucifer!
Eigenlijk steekt de lucifer geen mensen aan, ze doen het zelf, ontbranden spontaan of ontdekken opnieuw hun waakvlammetje.
Openbloeien, lente in de winter!
Overal heb ik hem bij mij. Een monnikstas met daarin genomen geloften, regels, dag/na/dag geloften, kleurige zen Peacemakers rakusu, en het onzichtbare rugzakje openheid naar mijn medemens en engagementen.
Verstrooide PROfessor, euh…
En wat houdt mij bij elkaar? Steeds terugkeren naar mijn adem, gewaar zijn, liefdevolle vriendelijkheid, niet weten, (ik probeer vrolijk & humorvol) getuige te zijn van wat er is en te ageren en reageren vanuit beide voorgaande zaken.
Druppels aan mijn ogen
de stilte van de nacht, brengt ze steeds onverwacht.
Kleurdoos te koop. Enkel zwart en grijs ontbreken…
Wie heeft alle mooie kleurtjes gepikt, en de glans, de straaltjes?
Het zijperron
Daar sta je dan, helemaal alleen, achtergelaten, gepakt en gezakt… maar de wereld draait verder en tijd is iets waar wij naar leven, en héél stipt.
Samye Dzong, oase in de grote stad woestijn Londen
De dakloze kijkt verwonderd op als ik hem aanspreek en een portie warme authentieke aandacht aan hem schenk (en wat ponden in zijn bakje). Een mooi mens, maar blijkbaar onzichtbaar voor de rest van de bevolking. Hij is vrijwel de enige persoon die mij aankijkt.
Kleermaker blijf bij je …?
Als de snijder naait is hij één met de steek, het ritme van de naald, geconcentreerd. Hij gaat mee met de flow maar tegen de stroom in. De stroom van vastgeroeste patronen, en foute vouwen die koppig vechten voor hun bestaan.
