Overal heb ik hem bij mij.  Een monnikstas met daarin genomen geloften, regels, dag/na/dag geloften, kleurige zen Peacemakers rakusu, en het onzichtbare rugzakje openheid naar mijn medemens en engagementen.

Absoluut geen zwaar “wegende” bagage die ik op mijn schouders moet torsen. Maar wel een ernstige inhoud. Een warme, energieke, levengevende invulling van al mijn werk.

De openheid, het niet verwachten of invullen van bijvoorbeeld hoe iemand is of hoe een situatie zal zijn.

Eerder een blij open gezicht met tijd en geduld. Ook naar mezelf toe. Ik ben NU en ik heb tijd voor je. Ik kijk je in de ogen en blijf voor een zeker percentage bij mijn ademhaling. Ik probeer jouw energie aan te voelen en goed weer te geven wat ik je hoor zeggen. Ook tussen de regels door. Maar ondertussen blijf ik ook mezelf. En dat is wat evenwicht oefenen. Niet ik sta centraal, maar toch wil ik er zijn als simpele mens. Met mijn kwetsuren, mijn gevoeligheden. Écht.

Dat is een hele klus, er voor de andere zijn maar toch zorg dragen voor mijzelf. Soms doe ik dat door wat afstand te houden.

Een kleine bumper schroom en stilte tussen ons.

Een onzichtbare nota in mijn agenda. ” niet te véél, niet te vol”, tijd voor rust, gezin en eigen praktijk. Tijd om bij te tanken, geënthousiasmeerd te raken, te verwerken.

Tijd om volop kwetsbaar mijn hart te laten spreken en te luisteren naar wat ik zeg.

Tijd om ; hoe vreemd het in mijn geval mag klinken: muziek te maken.

Op de Kiowa flute, op de gitaar of met het ritme van de Bodhràn. tokkelend op mijn piano terwijl ik zing …. en vooral “voel”.

De ziel een melodie te laten weven met noten uit allerlei muziek(instrumenten)bomen.

Ik heb ook de ruimte nodig om mijn eigen foute redeneringen of impulsieve gedachten te ordenen. En ook eventueel zaken uit te gommen en het anders te gaan zien of aanpakken.

Onder de schilderijen van de grootste schilders zitten soms ook vroegere pogingen, niet ?

Dat toelaten, de liefdevolle vriendelijkheid en mildheid naar mezelf toe inoefenen en beoefenen. Vertrekken van die belangrijke kwaliteiten, diep in eenieder mens reeds aanwezig, dus ook in mezelf.

En gelukkig hoeft dat ook niet alleen, een kleine en fijne gemeenschap geeft de kansen, mogelijkheden om af en toe elkaar te zien. Beoefenen en beluisteren, pareltjes opvissen.

Even diep duiken in alle veiligheid.

Regelmatig zien we elkaar en oefenen we, be-oefenen we.

In de lage landen komen we op verschillende plaatsen samen om steeds weer dat bronnetje aan te boren.

Eenieder zingt zoals ie gebekt is en we luisteren naar elkaars melodie.

Open, onbevooroordeeld, op basis van gelijkheid.

Het begon 2600 jaar geleden met die persoon onder die boom, en volgde trajecten langs vele landen en culturen. Toch inspireert het steeds weer om er te zijn voor jezelf, de andere, en te zien dat die niet gescheiden hoeven te zijn.

Het bronnetje laaft ons en geeft telkens weer een uitnodiging om zélf te gaan zoeken naar de essentie, naar onze intentie, naar ons eigen bronnetje van liefdevolle vriendelijkheid.

We omarmen de wereld, onszelf incluis.

Er is geen select clubje of een “kijk naar ons”. We delen graag en dat kan nu ook jouw maaltijd zijn, voedsel voor de ziel, voor de wereld.

Eenieder kookt met de eigen ingrediënten.

Ook jij kan daarvan proeven!

Deze zen peacemakers groep is open en voor het eerst komt er in de zeer nabije toekomst een weekend voor iedereen om die diamanten te vinden. En ons te verheugen over de vele kleuren die de facetten weerspiegelen.

Enkele dagen samen, open bloeien als een Lotus, verdiepen en verwonderen in  de zachtheid van een gemeenschap. De kans om eens te proeven, wat te verstellen. En versteld te staan. Vanuit niet weten, verwondering , ontspannen openheid.

Het lijkt wel lente!

Tekst Manu Grisar.