Soms raak je onverwacht in gesprek met iemand. Zomaar op straat. Voor een tuinhekje, op een bankje in het park, op een muurtje op het perron van een treinstation. Het kan overal gebeuren.
“Weet je wat je voor de grap eens moet proberen? … Gewoon midden in een verhaal stoppen, en dan afwachten wat er gebeurt. Zeer verhelderend… echt.” De vrouw die dit tegen mij zei, knipoogde, stond op, maakte aanstalten weg te lopen, maar draaide zich nog één keer naar mij om. “Dat moet je natuurlijk wel op een daarvoor geschikt moment doen hè, bijvoorbeeld wanneer jullie even afgeleid worden. Niet zomaar…” En weg was ze.
Die avond kreeg ik niet de gelegenheid om het te proberen. Later waren er echter gelegenheden zat.
Tijdens een verjaardagsfeestje zat ik naast een kennis. De echtgenoot van een collega van de jarige. We hadden het over vakantie-ervaringen. “… en weet je wat die ober toen zei? … vertelde ik, en op precies op dat moment vroeg de jarige of wij nog wat wilden drinken. De man met wie ik in gesprek was knikte en wilde wel een biertje. Ik bestelde een Radler. Daarna zweeg ik en wachtte af. …
Niets! Ik verwachtte dat hij zou vragen wat de ober dan zei. Maar nee. Hij begon zelf over hoe mooi hij de onderwaterwereld in de middellandse zee vond.
Een andere keer was ik met iemand in gesprek over opvoeding. “Vroeger werden buurtkinderen door iedereen in de straat … “
Iemand hield ons een plateau met kaasblokjes en schijfjes worst voor. Ik nam een blokje kaas met daarop een schijfje gember en stak het in mijn mond.
“Zo vervelend… “ zei mijn gesprekspartner. “Heb ik net de auto terug van de APK, begint ineens de startmotor kuren te vertonen!”
Het is echt zo! Veel mensen luisteren niet oprecht naar elkaar. Wanneer je geluk hebt, vraagt iemand je verder te gaan waar je gebleven was, maar minstens net zo vaak, zo niet vaker, begint hij of zij na een korte stilte met een eigen verhaal. Het is mij zelfs een keer opgevallen dat er meerdere verhalen tegelijk over tafel gingen. A vertelt een stuk van een verhaal, gaat dan bijvoorbeeld even naar het toilet, en B neemt over met een eigen belevenis, tot A terugkomt, gaat zitten en B stil valt. Dan neemt C het over en daarna D en vervolgens gaat A weer doodleuk verder met waar ie gebleven was. Het lijkt niemand werkelijk te boeien wat een ander te berde brengt. Iedereen is alleen gefocust op wat ie zelf wil vertellen. Probeer het zelf maar eens. Zeer verhelderend. Echt!
Hetzelfde met grappen en grollen. Ik ken iemand die iedere keer precies dezelfde grappen vertelt, zonder te beseffen hoe vaak hij ze al heeft vertelt. Duidelijk is in ieder geval dat hij zijn eigen grappen zelf heel leuk vindt. Lacht er tenminste iemand.
Misschien zijn sommige feestelijke bijeenkomsten om bovenstaande zo verschrikkelijk. De gesprekken, de grapjes, de vragen en de antwoorden…. Alles is langzamerhand voorspelbaar. “Ha… leuk je weer eens te ontmoeten. Hoe gaat het met je?”
Denk je nou werkelijk dat het de ander een zier interesseert hoe het met je gaat? Meestal niet hoor. En dat weet je, of dat heb je door de jaren heen leren aanvoelen. Hoe groot is de kans dat je antwoordt met iets in de trant van: “O, goed hoor… en met jou?”
Standaard vragen, wenselijke antwoorden, sociale praatjes, babbeldebabbeldebabbel… o wat was het weer gezellig zo met elkaar. Blij dat weer voorbij is.
Geef een reactie