Ik ben een picknickbank. Een doodgewone picknickbank van hout. Ik bied zitplaatsen en een ruimte om spijzen en dranken op uit te stallen. Ik ben met weinig tevreden. Ik hoef geen poetsbeurten, geen onderdak tegen regen, wind of ijzige kou. Ik kwam in de wereld op een groot, groen grasveld, een driehoekig veld met daaromheen huizen bevolkt met mensenmannen, mensenvrouwen en mensenkinderen.
Wie zette mij op de wereld, in deze wereld? Een viertal mensenstellen dat graag in de zon zit met een hapje en een drankje als de kinderen zich vermaken op de speeltuigen op het grote, groene grasveld.
Niks bijzonders zult u zeggen? Nou, ik voel me inmiddels speciaal, ik voel me bijzonder. Want weet u, ik blijk een brandpunt te zijn van sociale cohesie. Sociale wat, zegt u? Sociale cohesie, een begrip dat gaat over de mate waarin mensen zich verbonden voelen, zich willen verbinden en gedrag laten zien dat aan de behoefte aan binding invulling geeft. Dat ik daar een rol in speel ben ik trots op en ik had dat nooit verwacht. Want wat ik allemaal aantrek én verbind! Niet enkel die vier stellen die mij hier hebben neergezet. Er komen spontaan allerlei mensengroepjes op mij af! Blijkbaar ben ik een lekker ding om op te zitten.
Wat ik meemaak. Er werken hoveniers aan de perken en plantsoentjes in de buurt en er zijn groepen noeste werkers die in de omgeving kabels aanleggen. Die mannen en vrouwen lieten hun oog op mij vallen en schoven aan om in de werkpauze, zittend op mij, hun boterham op te eten. Oh ja, ze lieten eerst wat afval achter. Maar indachtig het gezegde ‘laat niet als dank voor het aangenaam verpozen’ sprak één van mijn ouders hen aan. Ze mochten natuurlijk best op mij zitten, als ze de boel maar netjes achterlaten. Mooi voorbeeld van sociale cohesie, toch? Zonder polarisatie. En onlangs schoof onverwacht een familie aan van (groot)ouders, kinderen en kleinkinderen. Om een verjaardag te vieren. ‘Natuurlijk!’ was het antwoord toen het gezelschap bij mijn ouders aanklopten met de vraag of dat mocht.
Ik ben dus blijkbaar sociale cohesie in het gewone leven en geen abstract politiek begrip. Nou, dat maakt mij gelukkig. Ik ben een gelukkige picknickbank, en ik maak mensen gelukkig omdat ze op en om mij heen gezelligheid, contact en verbinding vinden. Ik hoop dat ik niet enig kind blijf en dat ik straks deel mag zijn van een grote familie. Een familie van picknickbanken op groene grasveldjes, tevreden magneten van ontmoeting, eten, drinken en gesprek van gelukkige mensen.
