Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie wordt depressie dé ziekte van de 21e eeuw. In Europa lijkt het al zover. Zelfs kleine kinderen worden depressief.
We moeten ook zoveel. Een vriend herstelt heel traag van een burn out. Jarenlang keihard gewerkt en over zijn grenzen gegaan. Nu gooit hij noodgedwongen zijn leven om. “Op zaterdagochtend ontbijten mijn vrouw en ik rustig, zonder onze dochter in een cafeetje. Toen mijn vrouw dat vertelde aan een paar moeders, trokken die allemaal zùlke ogen.” Als moeder moet je ’s zaterdags boodschappen doen, het huis aan kant krijgen, kinderen naar de sportclub brengen en klaar zijn met koken tegen wanneer de kinderen weer opgehaald moeten worden. Ondertussen moet je een babysit vinden wil je ’s avonds naar de bioscoop kunnen. We worden daar verschrikkelijk moe van. En dan heb ik het nog maar over de zaterdag.
Dat we zoveel moeten, betekent vanuit een boeddhistische visie dat we in de ban zijn van begeerte. We ‘moeten’ veel, en ‘succesvol’ leven lijkt een natuurlijke behoefte omdat we er een dieper lijden mee toedekken. Want wat zijn bij nader toezien al de dingen die we lijken nodig te hebben? Wat is de essentie van een groter tv-scherm, een nieuwe keuken, een snoepreisje, een dochter die met succes vioolles volgt? Niets daarvan is wezenlijk en toch moeten we er op weekdagen keihard voor werken en op zaterdagen intens van genieten. Wie niet gelukkig is, is een loser.
Hard werken doe je vanzelf als je een dak boven je hoofd wil na een orkaan. Een dak willen is een direct, zinvol verlangen. Wat is de zin van in de file te staan om hard te werken voor een groter tv-scherm? Dat hou je enkel vol door de zinloosheid van dit soort behoeften te ontkennen. Wie te lang zinloos moet leven wordt depressief.
Iets in ons verzet zich, iets gezond. Depressie die niet uit pathologie voortkomt is een natuurlijke impuls tot verdieping, bezinning. Iets is definitief voorbij. Iets past niet meer bij ons maar we kunnen, durven het nog niet loslaten. Er is rouw nodig voor we een nieuw leven kunnen beginnen. De westerse beschaving rouwt omdat al die eeuwen van kennis en inzicht ons enkel grotere tv-schermen en gesofisticeerde mobieltjes lijken op te leveren.
Een depressie voelt als leegte en leegte is voor de westerling pure horror. Voor een psychotherapeut is het een impasse, de vruchtbare leegte die nog niet ontgonnen werd. Voor een boeddhist is leegte het opgeven van illusie, het zien instorten van onze concepten. Het ego loopt met het hoofd tegen de muur omdat het niet verder kan kijken dan naar ‘vaststaande feiten’. De mens op zoek naar verlichting kijkt naar de wereld achter de muur, achter het grote tv-scherm.
Ik sta telkens verbaasd van hoeveel ik zelf moet. Zelfs deze tekst schrijven moet, al zit niemand er op te wachten. Deze tekst was dood, ik had er eigenlijk geen zin in, zolang ik ‘moest’ schrijven over boeddhisme. Pas toen ik de tirannie van mijn innerlijke dwang doorzag, kwam de tekst tot leven. Tot het leven dat er al was, achter de depressie, en dat ik enkel moest beschrijven.
Petra Klene zegt
Ik heb in mijn therapie praktijk indertijd eens gesproken met een gezin dat collectief depressief was.
Natuurlijk kwam het tot de waarom- vraag?
Ze hadden alles zowel op materieel als immaterieel gebied
maar dan toch de behoefte als gezin met mij te praten.
Ze konden er niet over uit gewoon gelukkig te zijn en het gevoel van tevredenheid toe te laten, ze lieten dus dan maar het hun wel bekende gevoel van depressie toe.
Ze hadden nooit gehoord- geleerd- ervaren dat ze ook innerlijk tevreden kunnen zijn met hun individuele levens en dan dus ook het loslaten van gevoelens van onvrede en van illusies daarvoor nodig is………
Ujukarin zegt
Tja… het is een nieuw label op iets heel-en-heel ouds. En misschien dat ‘oude’ recepten zeker niet slechter zijn dan al die moderne antidepressiva. Oude recepten namelijk
a] Emotioneel de tering naar de nering zetten (niet meer willen dan je aankan)
b] Een groot communicatienetwerk dat je ‘aan de praat houdt’ wanneer je dat nodig hebt en zonder dit in de emotionele put zou zinken. Of dit nu familie is of goede vrienden maakt niet zoveel uit. Een netwerk dat je ook aanzet tot aktiviteiten die helpen, zoals vrij intensief sporten.
Beiden hebben minder bijwerkingen dan die antidepressiva ;-) En de cultuurkloof tussen oud en nieuw kan ook pijnlijk zijn. Onze Aziatische pleegdochter wonend in Azië verzocht na enige dating-rampen om klassieke huwelijksbemiddeling, en we kwamen o.a. aan met een Aziatische jongen wonend in Australië met traditionele ouders. Het klikte eerst goed, ze ontmoetten elkaar ook In-Real-Life toen ie op familiebezoek naar het Moederland was. Er was zelfs al een datum voor de verloving.
Totdat…. ze bij nader kennismaken/praten ontdekte dat ie 2 jaar daarvoor, down geworden door het verlies van twee dichtbijzijnhart staande grootouders, naar de dokter in Australië geweest was. Die, conform NL standaards, antidepressiva voorgeschreven had welke ook goed aansloegen.
Omdat die middelen in de Aziatische cultuur met zijn nauwe familiebanden vrijwel onbekend zijn (en misschien wel overbodig) kreeg hij gelijk het stempel ‘geestesziek, daarmee wil je als gezonde dame écht niet gaan trouwen’ en werd ie direkt gedumpt. Snik….
With folded palms,
K. zegt
Er is een verschil tussen een depressie en manisch/depressief zijn.
Joop Ha Hoek zegt
Er is een poging gedaan om contact te maken met K. en hem/haar te vragen zich bekend te maken en deze reactie te ondertekenen omdat deze ondertekening niet past in het reactiebeleid van het BD, maar de mail kwam als onbestelbaar retour.
Ujukarin zegt
Klopt, sorry, inhoud van het verhaal gaat vooral over de ‘gangbare’ depressies maar titel noemt de manische variant. En die zal écht niet epidemisch worden. De zware variant leent zich wat eerder tot psychotherapie etc. en de lichte daar kan een veel breder scala aan oorzaken tot en middelen voor gevonden worden, zie mijn vergelijking boven.
With folded palms,
maan zegt
depressief kan iedereen worden en hoort bij het leven
manisch depressieviteit is een pspchiatrische ziekte
maw een stoornis
Petra Klene zegt
Ik heb het uitdrukkelijk niet over manisch depressief gehad, een fnuikende psychiatrische ziekte voor de persoon zelf maar ook voor de hele leefomgeving van die persoon. Een goede gerichte psychiatrische begeleiding en medicatie kan manische depressiviteit leefbaar houden.
Het ging mij veel meer om “gewone” depressiviteit als zoiets tenminste bestaat. Het vereist veel moed en bewustzijn van je eigenwaarde om het aan te pakken bij je zelf en jezelf uit het drijfzand van depressiviteit met je nekharen uit te trekken. Dat is niet zomaar in een dag of een week gebeurt. Het blijkt toch steeds weer dat de innerlijk gegroeide realiteit van de vier waarheden en het achtvoudig pad van onze grote Leraar, met veel moed en geduld bewandeld, je voeten stevig op de grond houdt en je met open blik en tevreden midden in de samenleving staat
Willie Brunekreeft zegt
Volgens mij gaat het hier niet over een ‘gangbare’ depressie. Als die al bestaat, want een depressie is een depressie, dacht ik zo, ook al gaat er soms een (hypo)manie aan vooraf.
Je zou kunnen stellen, wat de auteur volgens mij ook min of meer doet, dat we in een manische maatschappij leven (met heel veel prikkels, informatie, moeten en dwang om maar continue gelukkig te zijn) die veel mensen tot een depressie drijft.
Ups en downs horen bij het leven, een depressie niet mag ik hopen. Overigens kan iedereen een depressie of manische-depressie krijgen. Beide zijn psychische stemmingsstoornissen met een complex aan biologische, psychische en/of sociale factoren als oorzaak.
sodis zegt
wat dachten jullie van een totaal andere oorzaak? de emf straling bijvoorbeeld…
Ujukarin zegt
Gelukkig neem ik bovenstaande reactie niet serieus. Alles wat buiten jezelf gezocht wordt rond psychische zaken is voor een boeddhist i.h.a. slechts een rotsmoesje om vooral geen verantwoordelijkheid voor jezelf te hoeven nemen. Natuurlijk is ons collectief volplannen van ons leven inclusief allerlei verslavend voedsel en technologie-met-emf-straling _indirect_ wel een factor, maar wederom niet het primaire punt van verbetering want dan ben alleen jezelf.
Mocht het wel serieus bedoeld zijn: zie m’n praatje vorig weekend, “Als je persé je verstand en onderzoeksplicht thuis wilt laten, zoek dan alsjeblieft een andere levensfilosofie dan boeddhisme ;-) “…
With folded palms,
Willie Brunekreeft zegt
Je spreekt kennelijk uit eigen ervaring Ujukarin? Ooit een depressie onderzocht? Nee natuurlijk niet jou overkomt dat niet.
Je opmerking: ”Alles wat buiten jezelf gezocht wordt rond psychische zaken is voor een boeddhist i.h.a. slechts een rotsmoesje om vooral geen verantwoordelijkheid voor jezelf te hoeven nemen.” is van een ongelofelijke domheid. Je weet niet waar je het over hebt. Of je je genen even snel veranderd (?) en de situatie? Je spreekt jezelf tegen met het ‘oude’ recept van een groot communicatienetwerk, dit ligt toch echt buiten jezelf. Ik spreek je graag wanneer het ene na het andere levensgebeurtenis je treffen.
With folded palms ;-)
rita zegt
Een depressie kan zoveel verschillende oorzaken hebben. Zo een 25 jaar terug toen ik 26 jaar was ben ik een hele behoorlijke tijd depressief geweest door dingen die mij overkwamen. Eerst kreeg ik een burnout, toen overleed mijn vader, en toen overleed mijn zoontje met 7 maand wat in de volksmond wiegedood genoemd word….. Ik wou dit vreselijke verdriet niet voelen en werd depressief.. eigenlijk energie die vastzit en niet meer stroomt….. totdat ik ging voelen en weer bij mijzelf kwam en ik ging voelen en de energie weer ging stromen toen loste het langzaam op…..
dus soms kan het je ook overkomen:)
Ujukarin zegt
@Willie – wel ik heb er genoeg ervaring mee o.a. in mijn Aziatische schoonfamilie, en met een aantal NL studenten die begonnen met mediteren en tegen stukjes depressiviteit uit het verleden aanliepen. En in alle, echt alle, gevallen hielp het totaal niet om de schuld te zoeken bij externe factoren zoals EMF, of ‘die mensen op het werk’, of noem maar op. En juist wél om langzaam, met hulp van familie en (spirituele) vrienden, aan je eigen conditionering en respons te gaan werken. (Inclusief het benutten van je communicatienetwerk en zonodig uitbouwen ervan, zie vorige zin.)
Dus nee de situatie verander je niet 1-2-3 maar op langere termijn mogelijk wel, doordat je zelf ontspannen, met Metta voor jezelf en de anderen, reageert inplaats van als-de-gebeten-hond.
Ik heb het, zie boven, nadrukkelijk niet over de psychische ziekte manisch-depressiviteit maar over de depressies die iedereen ‘kan’ krijgen…
Hopelijk helpt het een beetje, en neem je wél veranwoordelijkheid voor jezelf ;-)
With folded palms,
Joop Ha Hoek zegt
Willie en Ujukarin, ik vind delen van jullie dialoog niet echt respectvol. Elkaar de maat nemen, ik word er depressief van. Is metta zo moeilijk?
Willie Brunekreeft zegt
De reactie ging over een andere oorzaak, ik begreep daaruit dat Ujukarin het had over de oorzaak van depressie, niet over het herstel. Tegen dat vooroordeel, een psychische aandoening is je eigen schuld, ageer ik.
Metta.
Joop Ha Hoek zegt
Natuurlijk.
sodis zegt
het is ongelofelijk te denken dat alles interconnected is, maar emf ( bijvoorbeeld) geen deel zou hebben -aan de onmogenlijkheid ergens ” uit” te komen , als je hormonen kapot gaan door de chemicalieeen, dan heb je soms slechts nog een zuchtje bereik, slechts observatie is dan nog mogelijk…
het is jammer dat sommige denkpatronen niet willen begrijpen dat er ook externe oorzaken zijn ! dan kunnen we er namelijk ook niets aan doen!
en dat..kunnen we alleen samen, en dat begint met erkenning..( en betekend niet, dat ik niet erken dat er ook inderdaad lijden is vanuit de gebeurtenissen hier in samsara, er zijn gewoon in deze moderne tijd nieuwe oorzaken bijgekomen …
jezelf ver en beoordelen op dingen brengt je vaak verder van huis dan acceptatie … zeker als omstandigheden buiten je je kracht weg nemen..en dan hebben we hier de discussie over vrije wil nog niet gevoerd… ( en ik heb het ook niet over zelf excuses om maar ” te blijven jammeren” en dan nog..zelfs dat word gezien, erkend, en weekt los..
ik moet altijd denken aan toon tellegen, over de depressie van de krekel …
liefdevolle groet aan allen, ook zij die zoiets nooit mee gemaakt hebben, oordeel is alles en oordeel is … niets. tijd is de baas. ook in deze deze..
sodis.
nb. in deze vind ik het zo jammer dat wij geen politieke standpunten innemen om onze levenskwaliteiten te beschermen! onze helderheid van geest! electrosmog is 1 van de grootste gevaren van deze tijd!
sodis zegt
ter info zie ook deze bijzondere docu;
http://topdocumentaryfilms.com/resonance-beings-frequency/
en voor de duidelijkheid; ik reageerde op t woord ” collectief” in de aanhef over dit onderwerp: en voor wie de docu bekijkt; nederland is 1 vd hoogsye wbt de bijensterfte, in europa ( en nee ik ga nu niet off topic…
– liefs
Willie Brunekreeft zegt
Wat opvalt is dat vier van de zes mensen die reageerden het vooral niet hebben over die fnuikende psychiatrische ziekte, de ‘zware’ variant, de niet ‘gangbare’, niet ‘gewone’ depressies of psychische ziekte manisch-depressiviteit… Daar verbinden en associëren we ons kennelijk niet mee.
Conclusie: depressie is inmiddels aardig ingeburgerd (met dank aan Big Pharma, Prozac krijg je tegenwoordig ook gewoon van je huisarts), maar de afkeer van de psychiatrie is nog steeds algemeen.
Verhelderend. Dank Xavier.
Geen Naam deze keer zegt
De titel dekt inderdaad de lading niet, Ujukarin. De bi-polaire of manisch depressieve stoornis is in mijn geval gelukkig goed met Lithium te behandelen. Alle pogingingen met psychotherapie varianten hielpen niet. Of maar even.
Het duurde alleen tot ruim in mijn 40-er jaren en een opname voor we daar achter kwamen. Voor mij bewees deze situatie maar weer eens het gelijk van de Boeddha. Al de zes zintuig-bewustzijnsvormen zijn afhankelijk van een stoffelijke basis. Voor het oogbewustzijn is dat duidelijk, staar of degeneratie van het hoornvlies beinvloeden het al dan niet voorkomen van het oogbewustzijn.
En dus ook het denken en voelen, wat we meestal ons eigen of ‘ik’ noemen. Ook dat is afhankelijk van de mentale basis. Dat merk je al als je te weinig gegeten hebt. Of er iets ‘mist’ waar lithium blijkbaar iets aan doet.