Ineens was ze er, de geur van muf papier, in de neusgaten van Chef. Vanmorgen halverwege de ochtend op een moment dat Chef druk was met het maken van het Boeddhistisch Dagblad van vandaag. Enkele seconden lang was er ook beeld van de lokalen in de lagere school waar Chef op zat. Lokalen met dertig jongens en meisjes, zo ongeveer. Zo rook het.
Chef ging graag naar school. De dagen vlogen voorbij. De rapporten waren altijd in orde, gemiddeld een acht, ook voor vlijt. Het was een veilige school, met orde en regelmaat. En ruimte om je te ontwikkelen tot wie je was. De deur van de school was tijdens de lessen altijd op slot. Op een dag werd er aangebeld en drong een man de klas binnen en sloeg de onderwijzer in elkaar voor het oog van de kinderen. De leerlingen wisten niet waarom. Chef zag het gebeuren maar deed niks. Hij riep zelfs niet: hou op. De onderwijzer raapte zijn gebroken bril van de grond en huilde.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren.
Sjoerd zegt
Wel Joop, dat gebeurde bij ons op de Bavinckschool na de middagpauze en wij wisten donders goed waarom. Deze onderwijzer mishandelde de kinderen en had die ochtend een klasgenoot tot bloedens toe afgetuigd.
Zijn vader en broer rekenden af en wij kregen vrij die middag.
De onderwijzer was accuut ziek geworden was het verhaal.