Vorige week keek Chef naar het Nederlandse amusementsprogramma DeWereldDraaitDoor. Daarin werd een documentaire over een Nederlandse levenseindekliniek aangekondigd. Te gast waren een oudere arts (man) en een oudere psychiater (vrouw) en twee documentairemakers (mannen). De twee artsen maakten de indruk dat zij na hun pensionering er nog wel een klusje bij wilden doen en vertelden op een zakelijke wijze over het lot van de mensen die een beroep deden op de deskundigen in en van de kliniek en hun rol daarin. Chef was onthutst door de kilheid van de twee. Is het leven nog niet steeds de norm, waarmee hij niet wil zeggen dat de vraag om levensbeëindiging voor sommigen niet legitiem kan zijn.
De twee documentairemakers zeiden dat ze eigenlijk één case -het doodspuiten van een hulpvrager- hadden willen filmen. Maar omdat er drie cases waren- over mensen werd niet gesproken, hadden ze ze alle drie maar gefilmd in hun laatste minuten. Chef werd een beetje onrustig van die vier mensen die hun verhaal vertelden alsof ze een vakantiereis bespraken.
Er kwam een kamer in beeld. Familieleden en een man en een vrouw- een echtpaar. Chef dacht dat de man een spuitje zou krijgen-die zag er slecht uit. Maar het bleek om de vrouw te gaan die uit het leven wilde stappen. Ze bleek dement te worden. De vrouw zat op de bank, naast haar de arts (man). De arts had een soort Margriet-agenda in de hand en wilde de datum van het spuiten vastleggen. Kan het nu niet, vroeg de vrouw. Nee, zei de arts, maar het is een te lang verhaal om het uit te leggen, zei hij. Dan komt het moment zelf in beeld. Zullen we naar daar gaan, vroeg de vrouw, en maakte een beweging naar achterin de kamer. Ze had mogelijk genoeg van het gegluur van de camera. De arts dwong haar op de bank te blijven zitten, dan had de cameraploeg ook wat meer ruimte (gelooft de Chef). Zonder enig mededogen en meelevendheid te tonen (zegt de Chef), spoot de arts het gif in het lichaam van de vrouw. Goede reis, zei hij nog. Dan is de vrouw dood.
De Chef heeft gisteren niet gekeken naar de documentaire, zo’n nare smaak had hij overgehouden aan de vier in DWDD. Vanavond keek hij wel naar de DWDD. Daarin weer de arts (man), de directeur van de Levenseindekliniek en een vastberaden hoogleraar in de hersenwetenschappen en de werking van het menselijk brein, die de twee en de kliniek van moord beschuldigde. Hij vond dat er niet zorgvuldig was omgegaan met de doodswens van de vrouw, die de dag voor haar overlijden nog naar het schaatsen in Heerenveen was gereden. Zij zat aan het stuur van de auto, waarin ook haar echtgenoot in supporterskleding. De cameraman op de achterbank. Moord, zei de hoogleraar, bejaarden komen onder druk te staan van een maatschappij die van de oudjes -uitvreters- af wil.
Het was erg gesteld met de vrouw in kwestie, zei de arts (man). Ze reed wel auto, maar kende maar twee routes uit haar hoofd. Naar Albert Heijn en de huisarts. Chef kent dat wel, hij kent geen enkele route uit zijn hoofd- toen een maand geleden zijn TomTom in de vaatwasser was gevallen en hij het ding niet snel kon terugvinden, moest hij enkele afspraken afzeggen. Hij kocht snel een nieuwe, vond de oude terug en bracht de nieuwe weer terug naar de winkel die hij lokaliseerde met de TomTom.
Of het moord is, is nog maar de vraag. Maar Chef zou niet graag gebruik maken van de diensten van een levenseindekliniek met een directeur die niet uit zijn woorden kan komen en een arts (man) die Goede Reis zegt op het belangrijkste moment in iemands leven.
Chef was vroeger cameraman: hij weet uit ervaring wat de aanwezigheid van een camera voor invloed kan hebben op het doen en laten van mensen. Hoog opgeleide mensen die zich als prostituees beschikbaar stelden om maar alles te doen wat de camera van ze vroeg.
Sjoerd zegt
Tja, ik vind deze beelden niet geschikt voor een (hoofd-)prijs.
Eigenlijk vind ik het helemaal niet passend dat op deze wijze gefilmd wordt bij zulke persoonlijke en intieme gebeurtenissen.
Aan de andere kant ben ik lid van de NVVE en ga ik er vooralsnog van uit dat ik zelf beslis, in het geval ik voortijdig wil stoppen met ademhalen.(Tenzij een ander mij voor is natuurlijk.)
Het leven is voor mij een beweging, die al is ingezet ver voor mijn conceptie en die nog lang door rimpelt als de kringen in het oppervlak van een vijver na het werpen van een steen.
De steen is al gevallen en ik rimpel nu, tot het lang na mijn bestaan uitdooft.
Ennuhhh…., NEE, die professionals…, daar kreeg ik JEUK van. VERSCHRIKKELIJKE JEUK! (En zoals ervaringsdeskundigen weten, JEUK is soms erger dan pijn.)
Bij mijn dood geen camera’s.