Het kind is de belangrijkste investering voor de toekomst, maar het kind is in nood. Als we de cijfers mogen geloven lopen momenteel drie van de vijf huwelijken uit op een scheiding, heel vaak een vechtscheiding, waar de kinderen het slachtoffer van zijn. We kunnen daar niet altijd de ouders de schuld van geven. Zij kunnen op hun beurt de dupe zijn van overmatige werkdruk of werkloosheid, van de starre bureaucratische wetgeving of bezuinigingen in de zorg.
Het regeringsbeleid voor jeugd- en gezinszorg kan een stuk beter en effectiever worden georganiseerd. Maar doordat belastinggelden worden verkwist aan diverse mislukte overheidsprojecten en door onnodige partijconflicten, komt de verbetering van dat beleid niet van de grond. De recente sterke toename van het aantal vluchtelingen met getraumatiseerde kinderen uit heel andere culturen belasten de jeugdzorg en de scholen nog meer.
Goede opvang van deze jeugd is van het allergrootste belang want ook deze jeugd bepaalt mede de kracht van onze toekomst. Niet alleen die van ons eigen land maar ook die van het land van afkomst van deze kinderen. Liefdevolle aandacht voor hen is de beste manier om terrorisme in de toekomst te verzwakken. Kinderen worden immers niet als terrorist geboren maar als terrorist opgevoed.
Het lot van deze kinderen is niet alleen een zaak van de overheid. Het gaat ons allemaal aan. Ieder kan naar vermogen in eigen omgeving helpen om deze kinderen liefdevol op te vangen. Zij hebben grote behoefte aan aandacht en waardering, zowel de kinderen uit gebroken gezinnen als de kinderen uit de opvangkampen. Ieder van ons kan naar vermogen iets bijdragen aan liefdevol begrip, want deze kinderen hebben er zelf niet voor gekozen om verlaten te worden.
MJ zegt
…Een kind is GEEN investering voor de toekomst!
Soms heeft een kind meer te lijden onder een stel ouders dat vechtend bij elkaar blijft. Ook dat kind krijgt geen aandacht. Ik vind het artikeltje nogal kort door de bocht.
Piet Nusteleijn zegt
Een kind volgt ‘ons volwassene’ op. Het kind is de toekomst. Wij ‘volwassenen’ kunnen kinderen helpen bij een goede start en ontwikkeling. Waarom heeft dit niet de hoogste prioriteit? Het is een vraag die ik aan mezelf stel. Gaat ons egoïsme zo ver? Zijn we vergeten hoe we zelf zijn begonnen? Ja, ik denk dat we dit telkens vergeten.