Ik werd opgeschrikt door het bericht dat een goede vriend van mij was overleden. Hij had zijn pols doorgesneden en was doodgebloed. Hij had een goede positie, maar verloor zijn baan en ook zijn huis. Daardoor was hij dakloos geworden. Hij wilde voorlopig bij zijn moeder inwonen, maar dat zou zijn moeder een stuk van haar inkomen kosten en ze zouden beiden in de armoede belanden. Hij probeerde bij vrienden onderdak te krijgen maar stootte telkens weer op de bestuurlijke gevolgen die de overheid daaraan verbond. Dit probleem is algemeen bekend.
Hoewel zelfdoding toeneemt, is er nooit onderzoek gedaan naar het aantal gevallen dat mede door het beleid van de overheid wordt veroorzaakt. Als mensen elkaar niet mogen helpen is dat niet alleen een financieel probleem, maar ook een sociaal en vooral een psychologisch probleem. Het kan leiden tot dodelijke vereenzaming. Het gaat om een vereenzaming die het leven zinloos maakt met alle gevolgen van dien. In onze democratische staat behoort wetgeving en bestuur gericht te zijn op het welzijn van ons volk en niet op de zinloosheid van ons leven.
Ik heb me afgevraagd waarom het beleid van de overheid daarmee soms in strijd is. De zorgkosten lopen uit de hand en de veroudering kost steeds meer geld. Daarom wordt er een beroep gedaan op mantelzorg en familiehulp. Daar is genoeg begrip voor maar dan gebeurt het onbegrijpelijke. Wie anderen helpt krijgt een boete. Mensen helpen blijkt een staatsmonopolie te zijn en zij die spontaan hulp verlenen worden door de regelgeving gestraft.
Het argument van de beleidsmakers is duidelijk, want er wordt misbruik gemaakt van de hulpverlening. In elke onderneming hebben we rekening te houden met het risico van fraude. Dat moeten we ook bij de hulpverlening door particulieren, maar dat mag geen reden zijn om die dan maar te ontmoedigen. Daardoor worden de goedwillenden gestraft voor de daden van de fraudeurs. Wat is hieraan te doen? Meer aandacht voor de vereenzaamde mens. Ik denk dat elke beleidsmaker en -uitvoerder in geweten verplicht is om zo te handelen dat de mensen elkaar kunnen helpen om vereenzaming te voorkomen.
Piet Nusteleijn zegt
Het is een goede vraag. Wat is hieraan te doen? Wanneer mensen elkaar willen helpen ze in elk geval niet ontmoedigd worden door regering èn parlement. Zouden ze niet goed hebben nagedacht? Je mag toch niet gaan denken dat ze expres regelingen bedenken die als gevolg hebben dat je gekort wordt op sociale uitkeringen wanneer je je sociaal gedraagt. Inmiddels is het duidelijk. De bedachte regeling pakt verkeerd uit. Terugdraaien, herzien!
Fer zegt
Juist spreken is het onthouden van leugens.
Natuurlijk is het niet verboden om elkaar te helpen.
Waar het om gaat is dat als je bij je moeder van 65plus intrekt zij haar zelfstandige AOW verliest en teruggaat naar samenwonend AOW. (scheelt (€300,-)
Als je dat voor dit soort situaties gaat veranderen dan zou je ieder getrouwd AOW stel tekort doen, die zich dan ook maar als twee zelfstandigen laten inschrijven en dus ook een hogere AOW krijgen.
De werkelijkheid is altijd een stuk weerbarstiger, dat maakt het moeilijker om ondanks het verlies van een vriend toch in de nuance van juist spreken te blijven.