Bang voor het kussen?

Haar vaal oranje meditatiekussen ligt midden in de kamer te shinen op een roze yogamatje. Zo’n uitnodigende kleurstelling zou voor Loes eigenlijk onweerstaanbaar moeten zijn. Maar zelfs al kan ze het bestaan van haar kussen niet vergeten omdat ze er iedere dag wel een keer haar benen over breekt: erop gaan zitten lijkt altijd een brug te ver. Waarom mediteert ze niet?!

Dat is dus de vraag. Ik weet stiekem het antwoord wel. De tijd die ik eigenlijk zou moeten mediteren heb ik al uitgebreid besteed aan analyseren waarom ik het niet doe. Ik heb nu dus een drieledig antwoord op de vraag geformuleerd, maar nog altijd geen oplossing…

Many importance

Zoals ik ook mijn vader van 76 niet durf te bellen wanneer ik me een beetje zorgen om hem maak: er hangt te veel vanaf. In mijn hoofd is meditatie de oplossing voor alles. Zou ik braaf elke dag mediteren, dan zou ik tevredener zijn, minder stress hebben en meer voor elkaar krijgen. Ik zou een betere werknemer zijn, een fijnere vriend, een lievere zus. Al mijn creatieve ideeën zouden volop de ruimte krijgen en tot wasdom kunnen komen. Mijn relatie zou erop vooruitgaan, ik zou er gezonder uitzien, vaster slapen, hell, ik zou zelfs mijn administratie op orde hebben en eindelijk eens aan rijles kunnen beginnen!

In mijn hoofd is meditatie iets heel groots geworden, iets dat zó belangrijk is dat ik er helemaal van dichtklap. Als je verwachtingen zo hooggespannen zijn, is het soms verleidelijk om er maar helemaal niet aan te beginnen, zodat je dat hele belangrijke ding ook niet kunt verpesten… Zo maak ik me liever constant zorgen over mijn vader, dan dat ik hem opbel met het risico dat die zorgen waarheid kunnen worden en dat ik dan ook nog eens niet gebeld heb.

Kan ik allang

Wat me ook tegenhoudt is een soort koppig idee van “dit kan ik al, ik hoef dit niet meer”. Ik heb in mijn studententijd twee keer een cursus mindfulness gedaan. De eerste keer was prachtig en geweldig. Ik deed mijn oefeningen met discipline en toewijding, zes keer per week, soms wel een uur per dag. Het hielp ook nog. Ik begon te beseffen dat gedachten inderdaad geen feiten zijn, en dat je zorgen maken niets aan een situatie verandert, en dat je je demonen kunt omarmen.

Tijdens de tweede cursus die ik deed, had ik het te druk met denken “ja, ok, dit kon ik dus al”. “Been there done that”, dacht ik als mijn cursusgenoten dooremmerden over hun ervaringen tijdens de bodyscan. Die vervelende en nogal arrogante koppigheid dwarsboomt mijn wens om weer te beginnen. Ik wil niet weer-beginnen! Ik wil daar staan waar ik stond na twee maanden cursus. Om dezelfde reden speel ik nooit meer piano. Geen zin om die paar stappen achteruit te zetten die nodig zijn om vooruit te komen.

Spoken en demonen

Maar de grootste beer op mijn weg naar verlichting is toch wel dat dat kussen me stiekem bang maakt. Ik heb altijd een sluimerende angst voor de duistere dingen die ik in mijn eigen hoofd kan tegenkomen. Daarom durf ik ook geen drugs te gebruiken. Open your mind & unleash the kraken! Het is veel gemakkelijker om afleiding te zoeken, tv te kijken, hard te werken, en alle zooi lekker in mijn hoofd te laten zitten.

Voor welke hypothetische hoofdzooi ik dan zo bang ben, dat weet ik ook niet zo goed. Mijn verstand zegt bovendien: als er zooi is, kun je die maar beter confronteren. Maar goed, mijn angst voor spoken en demonen is natuurlijk ook niet rationeel. Depressies, paniekaanvallen, jeugdtrauma’s, fobieën, verlatingsangst, zelfverwijt, twijfels, spijt, schaamte, verwarring, gekte, leegte… Wie weet waar ik voor kom te staan als ik ophoud me te verstoppen? Ik vind het eng!

Maar ik zit in een spagaat. Door zo consequent niet te mediteren maar het wel te willen, word ik dagelijks geconfronteerd met mijn verlammende perfectionisme, mijn hoogmoedige koppigheid en bovenal: mijn angst voor de angst. Misschien is een kwartier per dag op dat kussen gaan zitten en mijn ogen sluiten dan toch wel een gemakkelijker, misschien zelfs een bevrijdende optie… Iemand tips?