Het gebeurde afgelopen vrijdagmorgen tegen half tien, ik wilde het afgodsbeeld in de verblijfscel van de Kloosterbunker aanbidden, maar het bleef zwart. Doods, ook geen geluid.
De hele verdere dag ook, de nacht ook, de volgende zaterdag ook tot vroeg in de avond. Ziggod verbrak het contact met miljoenen gelovigen. Ze waren op zichzelf aangewezen, kregen geen input meer om de dag veilig en goed door te brengen. Wat voor weer zou het zijn in Den Haag? Te mediteren op de portie dagelijkse ellende die via het afgodsbeeld de wereld ingeslingerd werden.
Ook de metgezellen van het afgodsbeeld, het spraaktoestel, het wereldwijde net en het kleine witte Dabje bleven stil en afwezig.
Ik observeerde mijn geestesgesteldheid, de leegte, dacht aan vroeger, toen ik de eerste tien jaar van mijn leven ook dit afgodsbeeld niet kende en toch gelukkig was.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie