Zelfreflectie of introspectie – een onlosmakelijk instrument voor onze geestelijke ontwikkeling – wordt nogal eens verward met reflectie(s) van het zelf.
In veel blogs en columns zijn tegenwoordig de reflecties of weerspiegelingen van het zelf – beter bekend als ego – van de schrijver het onderwerp geworden. Mogelijk bij gebrek aan een beter onderwerp, maar de nadruk op het persoonlijke is zeker ook hier gemeengoed geworden.
Niets om je voor te schamen, natuurlijk, zoals de bestseller van Anja Meulenbelt – De Schaamte voorbij – al lang geleden verkondigde. Zelfreflectie heeft plaatsgemaakt voor zelfonthulling.
Er lijkt een parallel tussen de onachtzaamheid en naïviteit die we ten toon spreiden met betrekking tot de privacy van onze gegevens op internet, en die op persoonlijk vlak. Het persoonlijke is haast dwangmatig publiek bezit geworden.
De vraag is wat de functie is van al onze zelfonthulling? Ze lijkt voort te komen uit een mild cultureel narcisme. Éen zelfgerichtheid waarin we veel meer bezig zijn met onszelf dan met de ander(en). Zo dient zelfonthulling dan als ruil voor aandacht.
Mocht je dit herkennen dan raad ik je van harte aan over te gaan tot meer zelfreflectie – en het resultaat voor je te houden! Dan kan er onder de oppervlakte weer diepgang ontstaan.
En dan ontmoeten we elkaar weer wat meer en is die dringende nood aan aandacht meteen gelenigd.
