Het is natuurlijk niet om te lachen dat een oudere genaamd Joe Biden zich telkens zo vergist. En valt en struikelt en geestelijk in de war lijkt te zijn. Voor de man vind ik het sneu, heel sneu, zeer sneu, maar ik amuseer me kostelijk met zijn versprekingen. En ik neem aan dat personeel in zijn omgeving hem wel corrigeert als hij een broodje kernraketten bestelt als hij een gelukwens wil versturen. Hij is leuker dan die Trump die ook niet weet waarover hij het heeft maar dat beter blijkt te verbergen.
Ik vergis me ook regelmatig in namen en situaties maar dat is niet erg omdat ik meestentijds alleen ben in de Kloosterbunker en de andere broeders en nonnen in hun cel. Ik spreek mezelf dan toe: niet zo best, Karel, dat moet je geen tweede keer doen.
Vroeger had ik een vriend die als hij naar een uitvaartplechtigheid ging de nabestaanden feliciteerde met hun verlies. Thuis oefende hij: ik moet ze niet feliciteren, niet feliciteren, feliciteren, maar condoleren, condoleren. Maar het ging toch vaak fout. Een soort Biden.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.