Een week geleden hing de huismeester van de Kloosterbunker een briefje in de lift met de mededeling dat vandaag tussen 8.00 en 14.00 uur het tapwater niet kon worden geleverd wegens werkzaamheden aan de leiding. Met verontschuldigingen, schreef de huismeester. Vorig keer bleven alle 168 nonnen en monniken in het gebouw twee dagen verstoken van drinkwater. Er is nooit uitgelegd waarom.
Het is nu avond en er komt nog geen druppel water uit de kraan. Gelukkig had ik wat flessen gevuld maar die voorraad is niet oneindig. Ik kan niet douchen, de wc doorspoelen of aardappelen en groenten koken, niet tandenpoetsen. De was niet wassen.
Een uur geleden realiseerde ik me dat in Gaza en Oekraïne en andere landen in de wereld het helemaal niet vanzelfsprekend is dat er drinkbaar water, een kraan, een leiding is en misschien ook nooit zal komen. Ik maak me zorgen voor de leverantie van morgen. Miljoenen andere mensen ook, daar is het altijd morgen.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.