Het jaar 2022 – dag 293 – azijn

Wat hebben mudita (medevreugde), het fileermes en azijn met elkaar te maken?

Deze week sprak ik een buitenlandse man die zijn onbegrip uitte over het vermogen van Nederlanders om altijd maar te zeuren. Ze moeten over alles een mening hebben en die ook ventileren. Dat gebeurt in geen enkel ander land in de wereld, alleen in Nederland, zei hij. Hij schudde vol onbegrip zijn hoofd.

Nederland kent een ja-maar cultuur. Er is geen koe zo bont of er is wel een vlekje aan te ontdekken. We heffen voor de zoveelste keer het vingertje en waarschuwen voor de laatste maal de wereld. Om even later de wonden te likken, getroffen door een boycot of andere enge dingen.

Ons land kent meer dan 17 miljoen de criticasters, die altijd wat te zeuren hebben en met het fileermes klaar staan om mensen, situaties en organisaties onder een vergrootglas te leggen, ze te fileren, er azijn in te gieten en nooit de positieve kant van zaken lijken te zien. Nu wil ik niet alle criticasters over één kam scheren. Ik ken er een die alleen maar roept en verder geen schade aanricht. Ik ken een volgens mij positieve criticaster die de zaken op een rijtje zet, er met een kritische blik naar kijkt  maar ook opbouwende kritiek levert. En van binnenuit geprobeerd heeft zaken in beweging te krijgen. En ik heb weet van andere.

Als ouwe knar in het journalistieke metier ben ik een groot voorstander van de vrijheid van meningsuiting. Klokkenluiders zijn mijn beste vrienden. Actievoerders ook. Maar altijd zal ik naar de motivatie van deze mensen kijken. Is die wel zuiver. Of zijn het levenslange beroepszeurders?

Ik heb helemaal niks met mensen die er een dagtaak van lijken te maken om zaken en mensen onder een vergrootglas te leggen, te fileren en maar door blijven drammen, zonder ogenschijnkijk zelf een initiatief te willen ontplooien om zo’n situatie te verbeteren. Zeuren om het zeuren. Hun gelijk willen halen, mensen en dingen de maat nemen. Zichzelf tot ijkpunt uitroepend. Angst zaaien, mogelijk onbewust.

Rotterdammers koesteren de slogan ‘niet lullen maar poetsen’. Heb je kritiek, doe er dan wat aan. Maar niet met een fileermes of een in azijn gedoopte pen. Met een beetje mudita misschien? Ook het goede zien van mensen en organisaties, van hun bestaan genieten. En ja hoor, ook kritisch zijn, met een goede intentie.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.