Afgelopen weekeinde was ik met mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, in een verzorgingshuis in een eeuwenoud Zuiderzeestadje en bracht daar oom Nolle van mijn vriendin een bezoek. Oom Nolle heeft zijn hele leven in dat stadje gewoond en is 92 jaar oud. Vorig jaar stierf zijn vrouw waar hij meer dan zestig jaar mee getrouwd was en veranderde zijn leven radicaal.
Ineens dacht zijn omgeving en mogelijk hijzelf ook wel dat hij niet meer voor zichzelf kon zorgen en moest hij zijn huis met uitzicht op een prachtig park en een leuke achtertuin verlaten. Volgens het naambordje wonen daar nu een vader en een moeder met hun kindje.
Oom Nolle verkaste naar een verzorgingshuis, op de eerste etage. Met een kamer, slaapkamer en keukenblok in de woonkamer. Het was allemaal in orde. Uitzicht op een parkje. Ome Nolle zat er goed gekleed bij, fris verzorgd en kwam net uit de eetzaal waar hij het middagmaal had gebruikt. Buiten rook je wat de pot schafte, een koolsoort, de damp werd door vrijwilligers in dat huis verspreid, als ze met een etenskar de maaltijd naar bewoners brachten die liever op hun kamer wilden blijven.
Ik voelde me zo eenzaam in die ruimte waar het allemaal in orde was. De gezelligheid van het oude huis ontbrak, een beetje wanorde, dingen op een verkeerde plaats die gezelligheid brengen. Nou, daar zit ik dan, een oude man, zei ome Nolle. We zwegen. Sommige oude mensen worden helaas bij hun leven al thuisloos.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wouter ter Braake zegt
Zo verdrietig herkenbaar. De directe omgeving van een oudere alleenstaande die hem of haar betuttelend de eenzaamheid en vervreemding indrijft.