Vannacht droomde ik dat ik dood was. Ik lag opgebaard in een kist terwijl de gezichten van mijn geliefden boven mij zweefden en voor altijd verdwenen. Wakker. Scheurende paniek om het eeuwige niets dat mij en mijn geliefden te wachten staat. Dat zwarte gapende gat waar we in verdwijnen.

Vijf jaar geleden stierf mijn broertje en ik was een rots in de branding. Zorgend, regelend, handelend alsof het vanzelfsprekend was en dat was het ook. Iemand moet het doen en die iemand was ik. Mijn verdriet, paniek, angst, rouw en niet weten zaten stevig opgesloten in die rots dus dat kwam mooi uit. Mijn kussentje meed ik die dagen als de pest, bang voor scheuren in de rots.

Op een warme julimiddag zat ik naast hem in de huiskamer terwijl hij hoog sliep in zijn ziekenhuisbed. De witte gordijnen bewogen zachtjes in een briesje, buiten in de tuin scharrelde een vogel. Ik zat en ik wachtte en kreeg een kraamkamergevoel. Ooit had ik precies zo gezeten en gewacht op de geboorte van mijn dochters. Het weten dat er iets gaat gebeuren, iets dat je leven ingrijpend gaat veranderen maar geen idee hoe. Een onontkoombare gebeurtenis waar je geen enkele invloed op hebt. De huiskamer met mijn stervende broertje en de zacht bewegende gordijnen werd een kraamkamer.

Ineens wist ik dat leven en dood geen tegenstellingen zijn. Geboorte en dood zijn simpelweg de in en uitgang, het leven gaat en stroomt altijd maar, altijd maar door en mijn broertje zou daar weer in opgenomen worden.

Razend werd ik. Lazer op met je ongepast getimede inzicht! Ik wilde geen inzicht en geen troost, ik wilde alleen maar een eeuwig levend broertje. En nu, op een nacht vijf jaar later, droom ik van de dood die ineens weer actueel en om me heen is. Opnieuw ben ik rots, iemand moet het doen.

Ik kijk naar mijn kussentje en ga zitten. Ik voel de scheuren in de rots ontstaan. Scheuren waar het licht door naar binnen kruipt en het verdriet zichtbaar maakt. Gewoon blijven zitten. Gewoon doorademen. Er is alleen maar dit.