In de Kloosterbunker hadden we deze week geen zin om te koken dus bestelden we Chinees bij ons vaste restaurant Mara met altijd dezelfde bezorger. In afwachting van zijn komst legde ik muntgeld op een gebaksbordje klaar als fooi, het papiergeld was tijdelijk op. De maaltijd zelf was al telefonisch betaald
Ik heb een hekel aan tutoyeren, om meneer De Vries gewoon Henk te noemen. Ik weet niet hoe de bezorger- geen Chinees, heet. Ik begroet hem altijd met goedenavond, als het avond is. Ik hoorde hem al van verre aankomen, op 10 meter afstand lachte hij breed naar me en riep: ‘Hé Chef,’ en eenmaal bij me tikte hij me op een schouder, hij was blij me te zien en ik hem. De brenger en de ontvanger. Die vriendelijkheid is zo gegroeid, er ligt verder niets aan ten grondslag, het is organisch en gemeend.
Eigenlijk hoort het niet dat ik door een onbekende bezorger Chef genoemd word en dat ik als klant van Mara amicaal op de schouder wordt getikt. Maar ik vind het zo verrekte leuk, dat ongekunstelde. Grinnikend sloot ik de deur.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.