Komt het door de Corona dat de politiek meer dan ooit veel praat en weinig beslist of voor elkaar krijgt? Er heerst momenteel een raar sfeertje in de politiek. Waar gaat het heen? Staat de volgende pandemie al voor de deur of moeten we wachten op de afwikkeling van de klimaatcrisis voor de verdere implosie?
Gepraat wordt er genoeg. De kranten geven beschouwing na beschouwing en elke dag lijkt de waarheid weer anders, en al helemaal niet in het midden te liggen. Sommige banken en andere Corona-profiteurs verdelen onder aandeelhouders royaal de verdiensten van afgelopen anderhalf jaar. ’t Was inderdaad een kunstje mee te surfen op de pandemie.
Gepraat wordt er intussen over een breed scala van opinies en elke idee blijkt met gemak zijn anderzijds op te roepen. Alles krijgt zo ruimte, maar het is vooral vlees noch vis. Kan er geen sociale regulering van de grote Techbedrijven worden gestart en de baten maatschappelijk verdeeld worden? Kan er geen zorgpersoneel geworven worden onder de overtollige maaltijdbezorgers? En het hoog noodzakelijke minimumloon van € 14,- per uur worden ingevoerd. Dat wil ‘iedereen’ toch, kan dat dan niet direct geregeld worden?
Praten en opiniëren is toch geen doel op zich, in ieder geval toch niet het enige dat telt?
Het kabinet handelt intussen demissionairder dan ooit. Niet dus. Het lijkt erop dat die demissionairen deze status het liefst willen vasthouden zolang de vloedgolf van de toeslagenaffaire nog niet is weggeëbd. Br.! Veel te lastig op te lossen, net als andere heikele kwesties. Zo vraagt de burgemeester van Westerwolde – waar Ter Apel ligt – helder en acuut om steun voor de opvang van asielzoekers. Maar dan blijken die volkomen logische maatregelen ook van anderzijdsen in elkaar te zitten. Helderheid en actie zijn te veel gevraagd. Een flauw praatje op TV moet eerst maar weer eens de ‘oplossing’ bieden.
Dan mogen de zojuist gearriveerde mensen op de grond slapen in het rijke Nederland. Welkom!? Waar de burgemeester wijst op 100% nood doet een staatssecretaris ‘beperkte’ toezeggingen. Wat zijn dat voor toezeggingen? Kan een ‘beperkte’ toezegging eigenlijk wel bestaan? Beperkt: het zijn zichzelf wegrelativerende toezeggingen. Net als bij de toeslagenaffaire. 100% ellende versus valse praatjes. Anderzijds-enerzijds.
De FNV, de vakbond, eist voor de komende verkiezingen van de Gemeenteraden met betrekking tot de armoedebestrijding, dat er geen bezuinigingen plaats vinden op het budget van dat armoedebeleid. Het moet niet gekker worden: hier moet kennelijk zelfs het reeds bestaande worden opgeëist.
Nou ja, het bestaande, de WMO dwingt concurrentie van zorgtaken en personeel af. Inderdaad te gek voor woorden. We eisen kennelijk het redelijke op, omdat het onredelijke in de lijn der verwachtingen ligt. Door ervaring wijs geworden.
Internationaal gaat het ook zo ongeveer. Er bestaat er een soort halfbewapende gevechtspauze. Enerzijds veel spanningen, anderzijds vrede en handel. Vooral is de vraag: wie zal er in slagen de productieve kant van de verwachte klimaatmaatregelen op grote schaal in meerwaarde om te zetten? Met of zonder landjepik?
Met argusogen wordt naar de naburige geo-concurrent gekeken. Landen als Polen proberen intussen van twee walletjes te eten, een beetje de half-Russische uiensoep en bij de andere helft voor de bühne misschien nog wat Europese vlaggen. Enerzijdsen en anderzijdsen genoeg.
Temidden van deze politieke warboel staat de persoon. Het individu dat wikt, weegt en dan maar moppert. Waarmee hij heel lang door kan gaan. Voor of tegen vaccinatie? Als het maar vrij gekozen kan worden, bemoei je niet met mij. Maar het is een vreemde vrijheid is een situatie die sociaal, pandemisch en klimatologisch tal van onvermijdelijke dwangmomenten kent. Daar vind je de basis van een goede afweging, niet in het gemopper.
Het wordt tijd dat de sociale én groene thema’s in één krachtig beleid ter hand worden genomen. De opsomming van punten met de hele wirwar van anderzijdsen vraagt erom. Vertrouwen in de politiek komt niet zomaar terug, maar er hoort één ‘enerzijds’ antwoord bij: de keuze voor een stevig beleid, waarin de prioriteiten ertoe leiden dat niet langer half Nederland pizza’s bezorgt terwijl er voor het meest noodzakelijke werk zoals onderwijs en zorg te weinig mensen zijn.
Je zou er wat ouderwetse leuzen op willen plakken. Eist werk voor iedereen met een stevig en vast contract, inclusief minimaal € 14,- per uur voor ieder en ook nog een normale pensioenopbouw voor later. Voor de zorg, de armoedebestrijding, het onderwijs, de wederzijdse solidariteit. Dat zijn toch allemaal nuttige, zelfs noodzakelijke zaken.
Als de salarissen goed zijn kan de energieprijs ook wel worden voldaan. Een nog wat hoger loon over de hele linie kan zeker helpen weer zicht te krijgen op het geheel. Omhoog maar met die salarissen in de zorg, het onderwijs en de horeca.
Sommige enerzijdsen hebben eigenlijk maar nauwelijks echte anderzijdsen. Ook al wordt er naarstig naar gezocht. Slechts een goede ethiek vindt dan de juiste uitweg. Zowel hiér als dáár!
Wil ik nu beweren dat een zaak, probleem of dilemma slechts één relevante kant heeft? Dat zou – zo abstract gezien – onzinnig zijn. Eerder gaat het erom dat wat het zwaarst is ook het zwaarste moet wegen. Niet de smoes van het afwachten of de opgevoerde moeilijkheid hanteren, maar waar nodig resoluut en rationeel de beste kant te kiezen, uitleggen en doen.
Liever een ethiek van actie, van handelen moet de boventoon voeren als het om echte kwesties gaat zoals hierboven aangeduid. Wat urgent is aanpakken. Dan krijg je wat nodig is. Een andere afloop deugt niet. ‘Dág cynisme, en húp, de scepsis overtreffen!’
