Het jaar 2020 – dag 326 – angstblaf

De hond is als pup op een Spaanse parkeerplaats aangetroffen, de bek dichtgebonden met staaldraad. En kwam in een dierenopvang terecht. Sinds een paar maanden woont hij met zijn bazin, zo heet dat, in een Nederlands huis.

De hond blaft tegen alles en iedereen, eigenlijk zou dat niet hoeven want zijn verschijning is indrukwekkend genoeg, maar dat weet de hond niet. De hond heeft een rugzakje gevuld met angst.

Ik mag de hond niet aankijken, zeg tegen mezelf: Joop, de hond niet aankijken, als het dier aan mij snuffelt en controleert wie die dikke man is op zijn bank. Hij blaft en laat zijn tanden vlakbij mijn  hand klapperen. Ik beweeg niet, dan zet het dier zijn voorpoten op de bank, zijn vervaarlijke gebit vlak bij mijn hoofd. En even later ligt de hond aan mijn voeten. En nog later met zijn kop tegen me aan op de bank. Zijn bazin zegt: Niet aanraken, ze is bang dat de Goedmoedige Kynoloog (GK) mogelijk wat lichaamsdelen kwijtraakt. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, de hand masseert zachtjes de oren en de voorkop van de hond die kreunt van genoegen.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.