Het jaar 2020 – dag 280 – bijna-doodervaring

Ondanks enkele levensbedreigende situaties in mijn leven heb ik nooit een bijna-doodervaring (BDE) gehad. Ik schijn te behoren tot een vrij grote groep van mensen die dat niet overkomt. Of het is nep. Ik ken wel mensen die zeggen dat ze een BDE hebben gehad. En de cardioloog Pim van Lommel die het boek Eindeloos Bewustzijn over deze ervaring schreef. Een bestseller tot bleek dat een oplichter die zich voordeed als militair een BDE fakete en in het boek als BDE’er figureerde. Toen bleek hoe gemakkelijk het is om zelfs een befaamd cardioloog om de tuin te leiden met verzinsels. De ‘militaire’ oplichter werd regelmatig als deskundige geïnterviewd door binnen- en buitenlandse tv-stations tot zijn streken bekend raakten.

Ik geloof wel dat mensen ervaringen kunnen hebben, bespiegelingen als ze ernstig ziek zijn. Maar je leeft of bent dood, niemand is bijna dood. Je kunt wel dood aan het gaan zijn, maar dat doen we al vanaf onze geboorte. En wat is dood? Wetenschappers hebben berekend dat mensen die door het mes van de guillotine sterven ervaren hoe het is om (bijna) dood te zijn, omdat de hersenen nog secondenlang bloed krijgen toegediend. Waarschijnlijk zien ze hun eigen hoofd in het zaagsel vallen.

Tot voor een paar maanden geleden kende ik geen bijnadoden. Nu wel, ze leven in mijn omgeving, misschien ben ik er zelf ook wel een. Je ziet niks aan ze, al hebben duizenden van hen wel geheugenverlies, zijn ze gedegradeerd tot een menselijk wrak door chronische vermoeidheid, het zijn coronapatiënten van het eerste uur die in leven bleven. Bijna-leven is een beter woord.

Vandaag dacht ik, ik was gedeprimeerd door de beelden van Donald T. die coronaziek terugkeerde in het Witte Huis en saluerend op een balkon stond: die lui die zo gemakkelijk omgaan met  de gezondheid van anderen, die feestjes organiseren of bijwonen, met 600 tegelijk een kerkdienst bijwonen, met Jan en alleman contact hebben, in kroegen rondhangen, geen mondkapjes dragen of zichzelf of hun spullen niet ontsmetten als ze in een corona omgeving hebben vertoefd, elkaar letterlijk tegen het lijf lopen, alleen maar oog hebben voor hun eigen belang, wat zijn dat voor mensen? Zijn dat idioten, egoïsten, de Donald T’s van onze samenleving?

Als ik iemand in een hulpeloze toestand achterlaat, terwijl ik die had kunnen redden door op te treden, ben ik strafbaar. Laatst is er nog een vader door een rechtbank tot gevangenisstraf veroordeeld omdat hij onvoldoende had geprobeerd zijn kind te redden dat in het water was gevallen en aan het verdrinken was. Vroeger stond in de politiewet: hulp geven aan hen die dat behoeven.

Corona komt niet uit de lucht vallen, het wordt in eerste instantie overgebracht door medemensen die schijt hebben aan hun medemensen en zich daar niet verantwoordelijk voor voelen.

We zijn allemaal verantwoordelijk voor onze daden en voor het welzijn van anderen. Vraag dat maar aan een rechter. In onze wetboeken zullen vast wel artikelen zijn te vinden die onverantwoordelijk gedrag strafbaar stelt. Wat is het het besmetten met corona, omdat je je niet aan de regels houdt, een reizende engel des doods bent, die maatregelen maar flauwekul vindt-  anders dan het gooien met stenen of zwaar vuurwerk naar hulpverleners waarvan de regering vindt dat daarvoor de gevangenisstraffen verdubbeld moeten worden? Corona maakt duidelijk dat onze beschaafdheid maar een dun vliesje is.

Memento mori.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.