Ik heb tientallen albums met foto’s van momenten in mijn en het leven van mijn dierbaren. Ik heb ook duizenden foto’s in mappen in mijn PC opgeslagen. Al die foto’s maken mijn leefgeschiedenis. Waar ik was en met wie.

In mijn geheugen is  decennia aan geschiedenis opgeslagen, sommige dingen lijken gewist maar komen soms weer boven drijven als ze een steuntje krijgen. Andere zijn makkelijk tevoorschijn te halen, te reproduceren. Ze zijn zo herkenbaar, dacht ik.

De foto’s in de PC ben ik aan het ordenen. Ook de fotoboeken neem ik ter hand. Zie mensen, vrienden, kinderen, partners, gebeurtenissen. Nu pas zie ik aan de hand van die foto’s hoe mooi en lief en inspirerend de meeste mensen in mijn omgeving waren. Hun zorgzaamheid, de aandacht, hun nabijheid. Het lijkt wel of, als je midden in dat leven staat, je sommige dingen niet opslaat. De accenten mist. De juiste waarneming, als die al bestaat, mist.

De mensen, de gebeurtenissen, ze vlakken af in je geheugen, zelfs al waren en zijn ze bijzonder.

Als door een vergrootglas keek ik de afgelopen week naar die foto’s. Om me tot mijn spijt te realiseren dat ik sommige dingen in mijn leven anders had gedaan, andere beslissingen had genomen, als ik toen de werkelijkheid van die foto’s had ervaren. De inspanning en zorgzaamheid van mensen in mijn omgeving. Wie en hoe ze zijn, hoe ze de lens inkijken, gevoelens met elkaar delen. Gelukkig (willen) zijn. Mij erbij willen betrekken.

Dat maken die foto’s pijnlijk duidelijk.

Ik bekijk die foto’s achteraf, een poloraid camera had mijn leven een andere inhoud gegeven.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.